Spopielenie przedwczesne

[Annuszka]

Dzień wstawał, kiedy wyczerpana
siadła na schodach. Promień słońca
dotknął kredowobiałej twarzy,
przez chwilę igrał w zgasłych oczach.

Westchnęła i oparłszy głowę
o chłodny mur, chłonęła ciszę.
Kurczowo zaciskając w dłoniach
resztki pokręconego życia

powiodła wzrokiem w stronę wzgórza.
Drzewa pomalowane złotem,
karminem, ochrą, rudościami,
w zamyśle miały cieszyć oczy,

a wywołały cierpki grymas
na myśl, że obok przeszło lato.
(Jutro znienawidzona zima
zmrozi nadzieję.) Powiew wiatru

przyniósł szelesty wierzb nadrzecznych,
słodki aromat dzikich malin,
okrzyk odlatujących gęsi
- wszystko co kiedyś tak kochała

tłukło o przydymioną szybę.
Na nic to piękno,
życie na nic.

 

 

 

 

 

 

Edytowane 11 Września 2022 przez Annuszka (wyświetl historię edycji)

[joanna53]

śliczny wiersz,

miłej niedzieli.

[Rolek]

@Annuszka Pięknie piszesz. Do tego lubię jesień. Pozdrawiam

[Tectosmith]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Skąd ja to znam ...

[Annuszka]

@Michał_78 dziękuję za piękny komentarz, bardzo mądrze piszesz. Ten wiersz powstał dobrych parę lat temu, gdy czułam, że życie dosłownie wymykało się z rąk, to był trzeci najgorszy czas w moim życiu.  W takich chwilach naprawdę można mieć poczucie, że na nic piękno dookoła, na nic wszystko.

 

Pozdrawiam :)