Człowieczeństwo

[Marlena Sadowska]

Katastroficzne wyjście z norm

A może efektywna rewolucja 

Nie uchroni żadnej ze stron 

A my nie dożyjemy jutra

 

Biegnę doszukując nowych rozwiązać

Każde następne wydaje się lepsze

Pragnienia zbyt tępe na przecięcie przywiązań

Biegnę przez życie tak samo płytkie, marzenia niby głębsze

 

Mówiono: otwórzcie serca i głowy

Na mówieniu się zakończyło

Człowiek jak zwierzę zaczyna swe łowy

On nadal łowi choć wszystko się skończyło

 

Postęp? Odczuwalny tylko w podręcznikach

Z dnia na dzień bliżej ku zagładzie

Wszelkie choroby produkowane w fabrykach

Stawiają czoła ku nikłej, kreowanej barykadzie

 

Stępione noże przecinają skórę

Trzymają je nasze ręce

Urwiskiem wdrapujemy się na górę

Sami zamykamy się w tej męce

 

Bym chciała patrzeć jak oni

Myśleć płytko i bez celu

Tacy jak ja dobierają broni 

Giną zjedzeni za wielu 

 

[duszka]

@Marlena Sadowska ...a jednak można w nas też znaleźć też choćby odrobine dobra, wrodzoną skłonność do niego i tęsknotę za nim... Wiem, że często jest to niezauważalne, ukryte, odkształcone, więc pomagajmy sobie nawzajem je obudzić, wydobyć i uzdrowić. Cóz lepszego nam pozostało..? Serdecznie Cię pozdrawiam! :)