póki wciąż mówię o smutku

[iwonaroma]

tkam jego nić

 

kiedy milczę

smutek urywa się

 

i wpada w rozpacz

szuka ratunku 

 

po słowach 

po nitkach

 

można wysoko

 

byle tylko 

znów się nie zaplątać

 

w doły

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 18 Czerwca 2022 przez iwonaroma (wyświetl historię edycji)

[Dared]

@iwonaroma Lubię te Twoje "robótki ręczne" ;-))

[iwonaroma]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

;) dzięki

 

 

[Nata_Kruk]

... smutek zawsze szuka ratunku, po to mamy głowę, żeby wymieszać w niej myśli po to, aby doły omijać jak tylko się da. Niełatwe to, ale próbujmy,.

Życzę samych górek.!

[iwonaroma]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

 

Fakt. Ale uświadomilaś mi, że wiersz może być źle zrozumiany, bo przecież czasem trzeba mówić o smutku, żeby nie trzymać trupa w szafie :) Wy-powiedzieć go :).

Negatywność pojawia się w przypadku przywiązania do smutku -  ciągłego, bezustannego -  a przecież trzeba z tego wyjść...

W związku z tym (i z Twojej inspiracji  - ta szafa mnie natchnęła :)) skoryguję tytuł dodając 'wciąż'.

Dzięki

 

 

 

 

 

[iwonaroma]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Po to mamy głowę :) Dokładnie. Ona stworzona, by zasypywać doły, które przypisane są ziemskiej egzystencji. 

Dzięki!

 

 

 

@A-typowa-b @Marek.zak1

Podziękowania :)