Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Nieskończoność uczuć

123Bella92
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

123Bella92

123Bella92

Opublikowano
Opublikowano

 

Uległam pokusie ten jeden raz,
wiem już, ile świat mój jest wart.
Poczułam zew żądzy,
cierpienia smak, krwi...
przyjaciół od serca nie zdradzam - to łzy.

Bardzo mi ciężko,
codziennie jest źle...
nie zasnę spokojnie,
u bram słów twych tkwię...
w sercu potęgą katusze w grze
i każdy oddech wykańcza mnie.

Uderzeń jego ciernie strome są jak skały,
rytm tego co ważne wprawiam w orzeźwienie.
Strzępki drżących uczuć, które mi zostały,
powodują, że wdycham jedno - cierpienie.

Balast na duszy mi ciąży ogromny,
sztylet ze stali wwierca się w serce...
jak most ponad tonią - mosiężny, niezłomny...
lecz tego co czuję - jest znacznie więcej.

1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Rolek
      ... bajka

      Przez Rolek · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Bardzo wdzięczne. Tylko to na górze mi nie pasuje...
    • Dekaos Dondi
      Trzykrotka

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      Inna wersja dawnego wiersza       tekście ty mój kochany niech nikt cię nie nęka stracić ciebie o zgrozo to wielka udręka juści dla mnie   zostań proszę ślę słowa ku tobie na tym literackim pulsującym łonie   chociaż różne ludy mogą szemrać dziwnie żwawo stanę do boju z członków zryw wycisnę orężem literki tudzież drukiem dusze na tej ziemi ojców bronić będę z hukiem   tutaj ciebie kładę pośród zbóż złocistych trochę mniej cię rzuca ten wiatr porywisty na modrakach leżysz płatkach mokrych rosą gdzie maki ojczyste czerwienią migocą   choć kuszą jabłonki złudną słodką wonią uśmiechem ekranu obdarzasz zieloność strumyczki szemrzące nurtem wciąż wytrwale tekstem tulisz pszczoły pachnące nektarem   trzykrotka łodyżki kołysze jak łódką tu w bajce magicznej możliwe wszyściutko za chwilę w promieniach złotawy już powiew dziś lśnieniem jutrzenki twój ekran ozdobię    
    • Rolek
      Wieliczka cz.I

      Przez Rolek · Opublikowano

      @andreas nr 4 - najlepszy  
    • Marek.zak1
      ... bajka

      Przez Marek.zak1 · Opublikowano

      Pięknie i tak  magicznie. Pozdrawiam.
    • Domysły Monika
      dum spiro spero - frag.

      Przez Domysły Monika · Opublikowano

      @Tyrs Dopóki oddycham mam nadzieję... Motto które z perspektywy czasu staję się pytaniem bez odpowiedzi.. Część o "czekoladzie" przypomniała mi mój smak "zakazanego towaru" . Co prawda dostęp miałam z mniej "ambitnych" powodów. Moja Matka była kierowniczą w sklepie spożywczym - w regale w iście PRL- owskim stylu nasz barek z kluczykiem był swoistym sezamem skarbów... Dzieląc się z koleżankami "dobrami" miałam "moc" (wtedy jeszcze nieświadomej niezamierzonej) ..... Szacunku, uznania, atrakcyjności... Z wiekiem mój głupi umysł zaczął pojmować więcej... Człowiek i jego "oferta dla świata" jest niczym - końcówką zera po przecinku ... Dobrodziejstwa i znajomości dzierżą władzę pomimo iż człowiek jest tego panem. "Końcowa faza" - (choć nie ma sprecyzowanego określonego czasu tu i teraz) staję się refleksją poniewczasie.  Trudny tekst z morałem od samego początku

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...