Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Twój poranek

andrew
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

andrew

andrew

Opublikowano
Opublikowano

TWÓJ poranek 

 

JESTEŚ dla mnie każdym rozpoczynającym się dniem 

 

budząc się 

czuję TWÓJ zapach 

pachniesz morzem 

górami nizinami ogrodem

pachniesz łąkami kwiatami 

 

cała przyroda u TWYCH 

stóp się mieni kolorami

 

widzę CIĘ delikatnie 

stąpającą aby nikogo 

w domu nie obudzić 

te pierwsze chwile 

masz dla SIEBIE 

pewnie je uwielbiasz jak ja 

nikt nie zakłóca CI tego 

wspaniałego rannego czasu 

 

po podziękowaniu Panu 

za dany kolejny dzień 

możesz pomyśleć o tym 

co CIĘ czeka oraz na moment 

skupić uwagę na sobie 

mimo że zawsze wyglądasz ślicznie poranek wymaga 

podkreślenia TWOJEJ urody 

 

uczesanie włosów 

lekki makijaż... 

możesz się przyjrzeć sobie 

w dzień raczej skupiasz 

się na innych 

TWÓJ piękny uśmiech 

świadczy że JESTEŚ zadowolona 

z tego co widzisz 

 

JESTEŚ przecież taka cudowna 

śliczna TWOJE błękitno 

szmaragdowe oczy

nawet rano dodają CI blasku 

a promienny uśmiech mówi 

i nam że czeka CIĘ 

kolejny piękny dzień

 

cudownie wyglądałabyś 

płynąc w gondoli trochę 

tylko zmienić ubiór i... 

byłabyś śliczną KSIĘŻNICZKĄ 

na królową jesteś za młoda 

 

  4.2022 andrew


 

2
Radosław

Radosław

Opublikowano
Opublikowano

Widać,  że podmiot jest na miętowym haju ;) Mi najbardziej przypadła 3 strofa od końca,  gdy pl wyczuwa się w kobietę. Kolejna to już przegięcie.  Jak dla mnie zbyt mocno okraszona przymiotnikami. 

Ale to tylko moje zdanie, nie sugeruj się proszę. 

 

Pozdrawiam. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • lena2_
      w pełni

      Przez lena2_ · Opublikowano

      @Relsom @Berenika97 @Roma Bardzo dziękuję za tak ciepłe komentarze:):)
    • Berenika97
      wiatr

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @MIROSŁAW C.Bardzo dziękuję! Wiatr, odwieczny hulaka.  Nie zna drzwi ani zaproszenia, Wpada zawsze bez pozdrowienia Raz poetą, raz psotnikiem, Głośnym jest osobnikiem! @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję!    Wiatr figlarz choć nie ma rąk uwodzi sukienki, pranie rozwiewa i nagle ... zwiewa.   @violettaŚmieszek i urwis jakich mało! Bardzo dziękuję! 
    • Berenika97
      "odwrócona dekantacja"

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Roma Ależ mnie zaskoczyłaś! :))) Nie spodziewałam się, że taka prosta czynność, jak wspólne czytanie wierszy, dostarczy tak pięknych słów. Mój luby był i jest pierwszym czytelnikiem tego, co napiszę. Już dawno zwolniłam go ze stanowiska recenzenta (był i jest kompletnie nieobiektywny!). Dlatego "męczę go" wierszami innych autorów, tych, których sama cenię.:)) Ale "jego męka" i moja przyjemność z czytania, połączyły się w fajną formę wspólnego spędzania czasu. I to tylko tyle. Natomiast cieszę się, że Ty się cieszysz jako autorka niebanalnego i nieoczywistego utworu, który wywołał tyle fantastycznych emocji. Pozdrawiam ps. To już nie pierwszy Twój wiersz, który wspólnie podziwialiśmy. Mój małżonek najbardziej zapamiętał "a niech mnie" , nawet powtarza teraz "kurde blaszka!" A ja zastanawiam się, czy nadał mi nowe imię - blaszka.
    • Witalisa
      cyt.

      Przez Witalisa · Opublikowano

      I nastała szaruga przyćmiona jak ból głowy dach dudni w deszczu strugach dnia jednakie połowy   Czas godziny przeżuwa skazany na ściskoszczęk kukułka się wykluwa a w głosie słychać obrzęk   To z wiersza: cóż po chlebie kiedy nie smarowany – w jednym wersie pisany ten cytat tam był – niebem  
    • Nela
      Cisza pod skórą

      Przez Nela · Opublikowano

      Cisza nie krzyczy — tylko tnie, gdy ból się gnieździ tam, gdzie nikt nie chce. Nie widać krwi na myślach dnia, choć serce pęka raz po raz.   Ostrze to lustro — odbija lęk, ten, co się czai w środku mnie. To nie o śmierć tu chodzi, wiesz — to próba, by poczuć coś jeszcze.   Skóra pamięta, choć rana się zasklepi, a noc, jak matka, tuli do ciemności. Nikt nie rozumie… lecz może ktoś spyta: „Czy boli cię dusza?” — choć raz, choć coś.   Nie chcę cię straszyć, nie chcę cię żegnać, tylko usiąść obok — nie oceniać. Bo nawet w szramach bywa sens, choć prawdziwe ukojenie ma inny kres.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...