Traktat o słońcu

[Valanthil]

 

Ech, woła na pola i do obór.
Bywa wściekłe i pali zboża.

Nic to,
bo gdy krzepnie po mrozach
i darzy ciepłymi falami,
to Jagódkowe policzki w różu toną,
a oczy ma wtedy jak strużka rodząca rzekę –
– kryształy.

 

Najpiękniej, jak żółte szczęście kładzie się do snu.
Jagóduchny złoty dekolt chyli się do mnie,
łakomy na dotyk.

 

O słońce,
ty wciąż jesteś bogiem.