Dagama

[Lidia Maria Concertina]

Zatrzymam się na skrzyżowaniu chwil: zerknięć i łypnięć, tanga z lumbago, gwiaździstych "eureka" i rozkoszy - tej fakirce z okaryną z tiulu ... 

 

Po co tu jestem?
Po co tu stoję?
Po co nastrajam kontrabasy sprzeczności?

Aż po ostatni wschód słońca. 

I po pierwszą północ przecinaną blaskiem modlitwy. 
Modlitwa - nie prosi o usta. 
O szept - także nie.
Bo mówi życiem, bywa nawet, że - jego brakiem.

 

Nienarodzoność i umarłość to dwa radykalne pomysły na to, by zająć się życiem, by docenić je - biorąc wszelkie przewrotności za dobrą monetę. 
Bez oczekiwania na stumilionowy  banknot - bez wodnego znaku. 

 

Zapamiętaj wszystkie życiowe mądrości! - wykute na przyzbie i tuż nad świetlikiem. 
Pokoleń już jutro nie będzie.

Będą?

Nowe konstelacje ... śpiewu, tańca i okruchów gradu:
wszystkie - narodzą się na ciasnym poddaszu - twojej przepastnej głowy. 

 

Stwórz się zatem na nowo
Bo tego... "ty"... już jutro nie będzie.

Fałszujesz? 

Nie szkodzi. 
Nieobecność lubi się wsłuchiwać w chór. 
Może być nawet solo.