Smak ciszy

[sandrajadwiga]

 

 

Opium uśpiona, już mi nie wadzi twoja niemowa

Odszedł w niepamięć ten niespokojny rytm tętna

Doceniłam istotę ciszy białej – ubranej w niesłowa

Pokładam się w milczeniu, mdleje kobieta namiętna

 

Nad ranem śnijmy wzajemnie, objęci na podłodze

Tuląc ciała z pasją, okrywając się czule i szczelnie

Tym dobrze nam już znanym, panicznym chłodem

I tak leżąc, na przekór – marznijmy cicho i bezczelnie

 

Owinięci w pełne bezruchu, sterroryzowane oczy

Pełni apatii – łzy smętne, requiem, żałobne pieśni

Uwolnię cię z lin pomiętych, zduszonych warkoczy

Twarz całą wycałuję, zdzierając warstwę sinej pleśni