Kolor kobiety

[brzezinskijan]

Jest taki kolor dobrze mi znany,

ubrany w barwy, figury i plamy,

bardzo wyraźny, lecz nieoczywisty,

chwilami ciepły, chwilami zimny.

Gdy jego kształt widzę staje się jasne,

że o Tobie myślę.

 

Masz coś z żółtego, słonecznego,

bo gdy na Ciebie patrzę to widzę niebo.

Tam coś rozjaśniasz tutaj przyciemniasz,

swoich promieni nie oszczędzasz.

Życie bez Ciebie jest mgliste,

przy Tobie bardzo promieniste.

 

Masz coś z niebieskiego, morskiego

tego żywiołu nieokiełzanego.

Raz łagodnie unosisz się na powierzchni

innym razem wszystkie głębiny w sobie mieścisz.

Gdy kryzys życia jak susza doskwiera,

Ty ożywczo przychodzisz z nieba.

 

Masz coś z czerwonego, ognistego,

gdy Cię dotykam, płonę od tego.

W czerwonych szpilkach i w kapelusz ubrana

tańczysz ze mną do rana.

Lecz w czerwonej sukience pomięta,

najbardziej jesteś ponętna – taka z Ciebie Magenta.

 

I choć żółty z czerwonym rozkosznie igrały,

Ty z pomarańczą nie stajesz w tany.

Jest w Tobie dynamizm i zmienność,

pomarańcz niezmienna, budzi obojętność.

Ona w ciepłocie swej stała,

Ty jak pogoda nieprzewidywalna.

 

Masz coś z zielonego, naturalnego,

choć nie ubierasz się w niego.

Jednak Twoje kształty to kraina jak z bajki,

bardzo obfite, malownicze linie i gwiazdki.

I jak łodyga do piękna kwiatu czerwieni się klei,

tak zieleń mego życia do róży Twej się ścieli.

 

W kole kolorów są jeszcze inne barwy,

jak fiolet i bursztyn dobrze Ci znany.

Lecz Ty się do nich nie przywiązujesz, 

Ty wszystkie je definiujesz. 

One wirują wokół Ciebie, wszystko w blasku się mieni,

Ja w Twoją stronę biegnę i widzę Cię w bieli.

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.