Ze łzami w oczach

[Onitram]

 

Krętymi szlakami w oczach ze łzami,
dodaję gazu w pogoni za nami.
Te chwile uciekły daleko, nie mam ich.
Jesteś w mej głowie i to mnie dziś karmi.
Widzę światło morskiej latarni,
popłynę do niej, mam dość życia w matni.
Jesteś nadzieją gdy wiatry wieją,
pójdę po miłość aż tam gdzie ją sieją.
Odbiorę z powrotem miłości złodziejom,
okradli nas a teraz się śmieją.
Odnajdę cię jesteś życia aleją,
na myśl o tobie złe myśli karleją.
Te wszystkie czarne pokryte są bielą,
powiewają jak na wietrze welon.
Podróż przed nami, się rozwija aksamit,
stąpasz po nim bosymi stopami.

Samotność wygania mnie z domu nocą,
ptaki przeszłości skrzydłami łopocą.
Czekam na ciebie, lecz nie wiem po co,
te lata z tobą coraz dalej odchodzą.
Przez długi czas one były mą mocą,
dziś na myśl o nich me skronie się pocą.
Stałaś w oknie gdy odjeżdżał pociąg,
a ja na stacji zamarłem jak posąg.
Uciekłaś daleko, wydałaś osąd,
uciekłaś ode mnie nie mówiąc dokąd.
Poczułem się wtedy samotną sierotą,
stałem tam sam, stopy wtopione w błoto.
Walczyłem z życiem, było jak potop,
długi ciemny do przejścia okop.
Odeszło w dal świecące złoto,
nienawiść się miesza z miłości cnotą.

Chciałbym popłynąć miłości statkiem,
tylko we dwoje, ja ty i świat ten.
Za horyzontem zostawić tamte,
płótno życia na pół rozdarte.
Wspomnienia o nim nic nie są warte,
wytrą się i pozostaną zatarte.
Wejdźmy na szczyt w dole zostawmy parter,
to jest początek jesteśmy przed startem.
Statek miłości nasz boski czarter,
widać mórz bezkres i wody taflę
nierozłączni jak ziemia z atlasem,
połączeni jak zwierzęta z lasem.
Tak jak morze i morski basen,
tylko razem ze sobą ma sens.
Wiele wspólnego jak wskazówki z czasem,
i jak pogoda na obraną trasę.

 

Edytowane 1 Lutego 2022 przez Onitram
Problemy z czcionką (wyświetl historię edycji)