Wszyscy jesteśmy poezją

[Nefretete]

 

 

Pierwszy raz poezją była(e)ś
gdy krzykiem urodziła(e)ś się
w naturze

drugą było, palcami zbieranie
i
łopatką z piaskownicy ziemi;
zanim nas, mówić nauczyłaś
jezykiem serc
liści trzymanej jesieni prostej
i złożonej w pęd,

im rozgałęzienia oddałaś ;
końcowe węzły dzierżyli nam,
by umiejscowić funkcją fazy
dorosłość nawet! Darowana
pomyślnością na szczęście
pięciolistną nie jest jeszcze...

Próbą!

Już nie chodzi, że śmigło rozpędziło was;
wiatr szepcze nie tylko nad górnolotnymi,
szmer powietrzem wdycha świszczący
w przepustki zwężone satelitami więzi,
trzecią - najważniejszą w poezji!

To! Nie dać grabić swoich liści
- bo odcięty dostęp do światła
w kompost krzewy nasze przemieni,
spojrzysz tylko - księżyc bez promieni...

Moje
łańcuszki czoła modlą się, o lepszą glebę,
kwiat w głębi poczujemy zanim wyrośnie,
chwasty usuwane poddajmy fotosyntezie!
Naszych słońc

[dgghj]

@Nefretete

Niesamowity styl, zaczynam się domyślać, że musisz być geniuszem, jak ja

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie boisz się wykrzykników, co jest wolnością, i stosujesz je znakomicie. 

Wiersz miejscami trudny, ale ku końcowi staje się jaśniejszy, i bardzo przemawia do mnie to o grabieniu liści, bo grabienie złości mnie niepomiernie, jak i koszenie trawy do gołej ziemi... 

Kwiat w głębi poczujemy zanim wyrośnie, i fotosynteza naszych słońc – rozkoszne.

Pozdrawiam