Zgłoś

@andrewBardzo dziękuję! Piękny wiersz, jak wyrzut sumienia. Pozdrawiam. 

@Migrena Od samego początku ustawiasz miłość nie jako zwykłe ludzkie uczucie, ale jako pierwotną, kosmiczną siłę, która "rozsadza horyzont świata". Porównania do światła, ognia - pokazują ją jako byt samowystarczalny, absolutny, wręcz tożsamy z aktem stworzenia. Zamiast mówić, czym miłość jest, definiujesz ją przez to, czym nie jest. To właśnie ta "lista bez" jest najważniejsza - "liczy się tylko to, co zostaje, gdy odejmiesz już wszystko". Po tej całej kosmicznej podróży, przez ogień i puls wszechświata widzę intymny obraz - łączysz absolut (światła, ciszy) z konkretną, ukochaną osobą. A ostatnie pytanie – "czy jesteś, czy tylko światło uczy się milczeć po Tobie?" – jest pięknym i rozdzierającym pytaniem o obecność i nieobecność. Piękny wiersz, znowu pokazujesz miłość w jeszcze innej odsłonie.

@UtratabezStraty Życie jest jak jazda rowerem, a szczęście zaczyna się gdy spadnie łańcuch i zsiadasz z roweru, a sytuacja nie wymusza na tobie jego zakładania. Są jeszcze inne szczęścia, sam wiesz, pozdrawiam!

@Rafael Marius Myślę, ze generalnie jest nieco podobnie. Teraz też i prominenci i ich dzieci mają nie najgorzej. Choć akurat dzieci prominentów nie są przesadnie winne, chcą po prostu fajnie żyć, a nie są przedłużeniem win rodziców. 

@Simon TracyMiło słyszeć, dziękuję.