moje prywatne nerwowe załamanie

[zefora]

wściekłość trawi mój umysł 

męczy mnie nieustannie 

czekam niecierpliwie 

aż chociaż kropla snu na mnie spadnie 

ale złudna moja nadzieja 

bo ten ból mi ciągle doskwiera 

ale nie fizyczny, nie ten prosty

moich myśli pod wpływem ciągłej chłosty 

krzyczę bo tęsknię

tęsknię i płaczę

łzy wypalają ścieżki 

na mojej pełnej zmęczenia twarzy

szukam spokoju, chwili wytchnienia 

ale cały czas mam w głowie wspomnienia 

te miłe, te straszne 

nawet te których nie było 

już nie potrafię rozróżnić 

co naprawdę się wydarzyło 

i tak leżę we własnym amoku 

staram się wyjść z tej nicości 

chcę pozbyć się demonów świadomości