histeria

[ettore]

Wszystko mnie drażni,
wszystko mnie pochłania.

Nie umiem na siebie spojrzeć,
nie umiem spojrzeć na świat malowany przez Boga.

 

Wkoło problemów setki,
a dalej wmawiam sobie, że jestem czysty.

Wkoło nadzieja i próba akceptacji,
lecz za daleko, by to przygarnąć, by się tym nakarmić.

 

Popadam w paranoję.
Uciekam do świata nieistniejącego.
Widzę kompletnie nowe twarze
i nie ciągnie mnie do życia poprzedniego.
Tylko biel, ciemność, czerwień, róż,
dosyć smutków, pora odejść, pora ruszyć znów.