Duszo celów

[Lucek21]

Duszo spragnionych celów, poszukująca źródła wiecznej miłości,
Ty dążeniem mego życia stałaś się od chwili poczęcia we mnie wrażliwości.
Zgiełk życia, niczym pojazdy na zatłoczonej drodze szukające miejsca do zatrzymania,
Pryzmat wyidealizowanych pragnień, marzeń, dążeń, to przez niego świat jest piękniejszy,
Duszo spragnionych celów, to Ciebie szukałem, życia czas z powiek spędzałaś,
Zmarszczek włos wolnych spacerów po świecie Boga, motorem mych zapędów,
Wypowiedziane słowa na pastwę losu rzucone, o blachę rzucone, w czeluści spalone,
Mówione, śpiewane, pisane, nie mają już najmniejszego znaczenia, bo ja razem ze światem kręcę się wokół, a one w nieznane odpływają jak statki widmo w swe niewiadome płyną.
Duszo spragnionych celów, już nie istniejesz w mej głowie, zniknęłaś na wieki.
Teraz mam Ciebie Anetka…

[Gość]

Nasz serwis prozatorski:
http://www.proza.org.

Każdy tekst nie będący *mową wiązaną* (za wyjątkiem komentarzy) będzie wysyłany do kosza.