Zbyt bardzo, by odejść

[jakub.m]

Kiedyś znowu Cię zobaczę w sobie uśmiechniętą. Z ponętnym blaskiem w oku, zwróconym w moją stronę. Dzisiaj jestem obok, w twoich myślach tonę, wśród fal rzucany łodzią nadętą. Do portu zacumuję, zawiążę twardą knagę. Przejdę się z wolna przez chłodne nabrzeże. Mówisz- kiedyś przyjdę, w twoje słowa wierzę. Więc jak mi prawisz- za tydzień przybywasz. A nie powinnaś, ufać mi bez granic. Kłamstwo jest moje od ziarna zasiane. Rozwija się, ty rośniesz w przekonaniu, że moja prawda prawdą jest. To na nic. Odejdę jutro, raniąc twoje serce, wszak ja okropnym człowiekiem od środka. Może wybaczysz- uciec czym prędzej, muszę, bo potem mi spojrzeć w oczy nie można. Może nie jutro, zbyt bardzo cię kocham, lecz wiem, że kłamstwo rozwijam dzień w dzień. Raczej za miesiąc, za rok cię oddam, potem twą cząstkę wezmę w swój cień… I utonę