Pożegnanie

[Beata Bojanowska]

W majowym deszczu

łzy rozpaczy zatopione

za miłością, przyjaźnią

i za wspólnym domem...

 

Za przyjaźnią, choć mówią

z facetem niemożliwa bywa,

ta istniała, i kwitła

i była prawdziwa....

 

Łzy rozpaczy  deszczem majowym,

rozmyte, rozcieńczone

Tęsknotą nabrzmiałe

czułości spragnione....

 

Świat się do życia budzi

każdy już krzew zielonym się staje

Gdy udręczona bólem swym

żona się z mężem rozstaje....

 

Maj to jest czas nowego;

rodziny, uczucia rozdziału,

W maju się nie wysiada

z pociągu życia przedziału!!!!!

 

W majowym deszczu przelane

gdy świat się na nowo budzi,

gdy zmierza w drugą stronę

Ten co uśmiechy budził....

 

W deszczu majowym rozmyte

łzy wspomnień i rozpaczy

Kto każdy dzień uśmiechem

będzie im teraz znaczył?

[Gość]

@Beata Bojanowska Zanim cokolwiek powiem o tym wierszu, wolałbym, byś Ty najpierw powiedziała: czy to Twój pierwszy wiersz albo jeden z pierwszych? ;>

[Beata Bojanowska]

Jeden z wielu można rzec pierwszych 

[Gość]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

W każdym razie jakieś tam początki ;> Spytałem, bo widzę w Twoim wierszu sposób myślenia o konstrukcji utworu - wydaje mi się - charakterystyczny dla autorów, którzy jeszcze się "docierają". Nieżałowanie sobie strof, dobór słów do rymów, kilka tematów "upchniętych" w jeden wiersz. Nie mówię, że to wszystko są wady - to po prostu cechy charakterystyczne. Przynajmniej z mojej obserwacji - oraz autopsji. Z czasem przestanie Ci to wystarczać - będziesz chciała zawrzeć jak najwięcej w jak najmniejszej liczbie strof, zaczniesz "wydziwiać" z rymami oraz bardziej skupiać się na konkretnych tematach, emocjach, odczuciach. Zobaczysz, tak właśnie będzie! I za to trzymam kciuki ;>