Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

przesmyk letniej nocy

Joachim Burbank
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Joachim Burbank

Joachim Burbank

Opublikowano
Opublikowano

letnie wieczory nie pachną różami
nic nie jest takie jak dawniej
szukając brzegu oddaliliśmy się
 

ale cóż to
czytasz napis na murze
nie wiedząc co znaczy
 

przechodzisz obok zwiędłych słów
jak ryczący lew
nie próbuj zrozumieć
to nie dla ciebie


gdy jeszcze byliśmy młodzi
kłamałaś że znasz
i czujesz podobnie
 

krok ociężały powolny
a kiedyś miała tańczyć w balecie

dźwięk dudniącej studni
pochłania zieleń oczu
 

nie chcieliście parafrazy
i nawet nie próbuję
gasnąca świeca 
będzie śnić się jeszcze długo

 

5
dach

dach

Opublikowano
Opublikowano

@Joachim Burbank A niby to dlaczego letnie wieczory mają pachnieć różami? Czy to jest wiersz ogrodnika, co robi nadgodziny i biedny w tych różach po 12 godzin dziennie. Z jednym należałoby się zgodzić, otóż: przechodzę obok tych zwiędłych słów. To jest masakra. Za takie wiersze powinno się karać. Przepraszam, ale tego nie idzie czytać. Nie można kształtować wszystkiego, każdego kroku na takich frazach. Pustych bez życia dźwiękach. Dudniące studnie??? Czy to może nasz Andrzej Duda zasiedział się w rzeczonej studni... Pozdrawiam ale to po prostu woła i krzyczy. 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Gosława
      nie ufaj

      Przez Gosława · Opublikowano

      stare chaty majaczą na horyzoncie furkając strzechową powłoką trzask iskier tak że tylko duszącą mgłą spowite niebo trop w trop stadem jeleni dowodzi najsilniejszy kopytem rozgarniając śniegową czapę drży ziemia bestia u wrót świdruje wzrokiem przysiółek wieś obok zasnęła snem sprawiedliwego bez krzyku i lamentu głowa przy głowie z torsem wepchniętym pod siennik czerwone dłonie tak lekko zwisają po sobie tam za nim mały Buka konfident a mówili nie ufaj bo zginiesz    
    • Migrena
      Między

      Przez Migrena · Opublikowano

      Nie widziałem Cię nigdy naprawdę, a jednak znam już drżenie Twoich zdań - jakbyś opuszkami dotykała powietrza, a ono niosło mi zapach Twojego dnia, ten ledwo uchwytny, jasny ślad obecności. Jakby powietrze, które dotykasz, znało już kształt Twojej skóry i próbowało mi go opowiedzieć szeptem. Piszesz, a litery płyną jak ciepła rzeka - czasem miękka jak noc, czasem rwąca jak nagłe przyznanie. Jakby każde słowo było jeszcze ciepłe od Twojego oddechu, zanim dotknęło mojego ekranu I nie wiem wtedy, czy czytam wiadomość, czy słucham własnego serca, które nieporadnie próbuje naśladować Twój ton i kołatać tak, jakbyś mówiła do niego z bliska. Twoje zdjęcia - to nie obrazy, lecz zaklęcia z pikseli, wchodzące pod skórę bez pytania, jakby z drugiej strony ekranu. Każdy piksel pulsuje jak drobna iskra Twojej krwi, jakby obraz próbował oddychać Twoim rytmem. Twoja dłoń naprawdę dotykała mojego pulsu i zostawiała tam ciepły odcisk. I jest w tym coś świętego, choć żaden kościół tego nie uzna i żaden filozof nie potrafi nazwać. Bo jak opisać miejsce, w którym dwie samotności zaczynają słuchać siebie tak uważnie, jakby świat od dawna czekał na tę chwilę? Czasem myślę, że jesteś przyjaźnią - taką, co siada na ramieniu jak spokojny, ciepły ptak i mruczy tylko „jestem”. I to „jestem” wystarcza bardziej niż wszystkie definicje. A czasem, gdy noc się ucisza, a Twoje imię świeci na ekranie jak gwiazda, która wyjątkowo wybrała mnie, czuję, że to musi być kochanie - dzikie, nienazwane, tak świeże, że jeszcze nie   ma oddechu, a jednak roztacza światło, od którego nie chcę odwracać oczu. I może to jest właśnie to jedno, najrzadsze: między - słowo, którego nie ma w żadnym słowniku, przestrzeń, która powstaje tylko wtedy, gdy ktoś potrafi  dotknąć bez dotykania, a drugi człowiek przestaje się tego bać. Jakby między nami rodziła się cienka, żywa nić - nie z myśli, lecz z samego ciała ciszy. Ciszy, która drży jak skóra tuż przed wypowiedzeniem imienia. Czy to jest przyjaźń, czy to jest kochanie - nie wiem. Ale jeśli to drugie, to rodzi się jak świt: powoli, cicho, a jednak od pierwszej chwili wszystko w nim widać wyraźniej.                  
    • Alicja_Wysocka
      niepozbierani

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @WochenA wiesz, że w Skandynawii jest zwyczaj wieszania wieczorem zapalonych lampek w oknie? Lampki mają symboliczne znaczenie, oznaczając ciepło, bezpieczeństwo i gościnność, a także pomagają poprawić samopoczucie w okresach krótkiego dnia. Niegdyś naprowadzać zagubionych podróżników do domostw.  
    • Niewygoda
      Absorbuj

      Przez Niewygoda · Opublikowano

      Absorbuj, opoju: Bros - ba.   Absorbuj, a ba: i na gnoju kujon gania, baju Bros - ba.  
    • Rafael Marius
      W deszczu po deszczu

      Przez Rafael Marius · Opublikowano

      @Leszczym   Deszcz łez rzadko pomaga, znacznie lepiej zakasanie rękawów.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...