Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Poranek ze strzępem - buy poe currency

Doomed

Przez Doomed
w Fraszki i miniatury poetyckie

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Doomed

Doomed

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Gdy żar naszej gwiazdy osusza wilgoć nocy i bez litości wypala miły mrok .

Gdy ptaków śpiew nabiera pełni mocy, za oknem słychać znów nieprzyjaciół krok.

Gdy uśmiech gości, znów na ich twarzach gości, obrzydliwości napełniając tłok.

Ja kończę spijać z pucharu mej próżności, z 365 nocy składa się mój rok.

Chcę byś wiedziała, nie potrzebuję troski, lecz byś boski mój spijała sok.

 

Path of Exile PoE currency

Edytowane przez Doomed (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Doomed

Doomed

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

@DrzewoMigdałowe Bardzo dziękuję, brzmi szczerze.
Utwór powstał sytuacyjnie. Myślałem nam nadaniem lepiej brzmiącego, lecz zdecydowanie stracił by na autentyczności.
Waham się nad zastąpieniem strzępa szonem.

Path of Exile również jest istotne jeśli chodzi o interakcje, handel oraz miło spędzony czas to chcialby bardzo opowiedzieć wam o moich doświadczeniach. Jestem graczem już ponad połowę swojego życia (gram w Gry na PC ponad 20 lat, a lat mam 30.

W tym czasie we wszystkich PC games kupowałem najróżniejsze waluty, grałem w Tibię, Mu Online, PoE i wiele innych MMORPG. Z mojego doświadczenia wiem, że wymiana bywa opłacalna, ale wszystko musi przebiegać w komfortowych warunkach. Bezpieczeństwo jest najważniejsze.

Lubię, gdy wszystko idzie jak należy. Wtedy można bezpiecznie kupować poe currency na różnych portalach.

Ten wiersz jest o Path of Exile, które powszechnie nazywane jest PoE

 

Więc czym jest PoE jeśli nie grą? W której jest handel - a ja gram w nią.
Nic nie powstrzyma mnie przed kupowaniem, exalted orbs i zarabianiem.

Buy poe currency fraza po angielsku, wklepuję ją w lapja siedząc przy mięsku.

 Buy poe currency is a good thing, you can be powerful like Chao Ping

You can trade, you can buy you can sell

You can ate like a ape and live well

Buy poe currency 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez Doomed (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
  • Doomed zmienił(a) tytuł na Poranek ze strzępem - buy poe currency

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy

  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Arsis
      Pozostałość

      Przez Arsis · Opublikowano

      Jak się nazywasz? Alkione, prawda? Bo tak właśnie się nazywasz? Nikt nie znał twojego imienia aż do teraz. Opada w chmurze gryzącego kurzu zasłona tajemnicy. Po miliardach lat. Po całych eonach dekad niczym wieczność. Mimo że w przestrzeni jeszcze do końca niewyśnionej… Zatem, powiedz mi, bo tamto nie uzyskało żadnego poklasku, podoba ci się czy nie? Mów szczerze. Masz, naleję ci czegoś mocniejszego. Może rozwiąże ci się język i popłyniesz wartkim potokiem słów. Tylko przesuń się trochę w bok, bo nie widzę księżyca w pełni. Widzę jedynie twoją twarz usianą księżycowymi kraterami. Albo może to ty nim jesteś? Jesteś nim, prawda? To ty jesteś tym księżycem, który wkrada się chytrze srebrną smugą blasku? A zatem mówię do księżyca, nadając mu nawet imię. A zatem…   Tu przerywam na chwilę pisanie, albowiem słyszę jakieś stukania i szurania krzeseł dobiegające z książkowych półek regału. To bohaterowie powieści próbuję wydostać się na zewnątrz. Kołaczą się i wyją jak te psy uwięzione w klatkach. Książka spada na podłogę. Jedna. Druga. Trzecia… Spadają, furkocząc w locie skrzydłami rozbieganych nerwowo stronic. Wzniecają pył zakrzepły przez lata… I znowu cisza…  Cisza, aż w uszach dzwoni. A więc to był jedynie krótki zryw rzeczywistości. Chwilowy błysk pamięci. Tylko takiej enigmatycznej. Zatajonej.   Zatem wchodzę po półkach jak po drabinie. Wspinam się, poruszając wieloma odnóżami, aby dosięgnąć czułkami drgających gwiazd. I kiedy tak osiągam powoli szczyt słyszę jakieś polemiki dobiegające z ciemności. Ktoś się z kimś sprzecza. Spoufala. Kłóci… Muskają mnie słowa, jakby zimne usta całowały skronie. Zamknięte powieki… Okrywam się koszulą z wilgoci i pleśni. Upodobniony na kształt ekscentrycznej ćmy, która wciska się na powrót do kokonu  poczwarki. Zapadam w letarg…   Kiedy się budzę, w dole słychać trzaskanie podłogowych klepek od czyichś kroków. Ktoś bez wątpienia chodzi w tę i z powrotem. Jakby w zadumie. Ale będąc na górze jestem bezpieczny. Nie dosięgną mnie niczyje myśli. Chyba, że jakiś olbrzym o wzroście strzelistej topoli i wiotkich ramionach. Kołyszą się. Kołyszą się za oknami drzewa. Tak blisko i tak strasznie daleko. Na wyciągnięcie ręki. Kołyszą się całe szpalery, te prawdziwie i te urojone… Światła ulicznych latarni żółkną jeszcze bardziej jak woskowe ciało nieboszczyka szykującego się do kolejnej próby wniebowzięcia. A więc jestem w górze. A więc się przepoczwarzam. Albo raczej dopoczwarzam. Wracam do początku. Do nadmiaru niewiadomego piękna. Księżyc przesuwa się. Coraz bardziej odchyla… Odchyla… Odchyla… Coraz bardziej odchyla… Aż trzeszczą wszystkie kości i stawy. Albo ta twarz czyjaś. Nieustalona w rysach.. Absolutnie obca. Niczyja… Oświetla wszystko wartkim potokiem blasku. Posrebrza nawałą pikseli mżące krawędzie przedmiotów… Po lewej stronie rozgrzebane łóżko. Odsunięte na środek krzesło… Po prawej… Na stoliku zwietrzały skrawek papieru. Wazon pęknięty na wpół. I rozsypane wokół okruchy czerstwego chleba…    A więc ktoś tu był. Kto taki? Ktoś coś zaczął, ale nie skończył. Rozsypał się w proch. Zwietrzał jak ta karetka papieru z okruchami nic nieznaczących słow. I widzę siebie. Koło stołu. Siedzę pod ścianą z kolanami pod brodą. Ale nie poznaję do końca, albowiem kościste truchło zatarł w połowie czas. Pod płachtą pajęczyn. Wrośnięte korzeniami w ziemię. Połączone ze ścianą. Z żeliwnymi rurami rozgałęzionymi pod stropem, jakby pępowinami z krwiobiegiem matczynego ciała. Wszystko znieruchomiałe i martwe od wieków. Od całych tysiącleci… W absolutnej ciszy gwiazd. W głębokim oddechu nieskończonej nocy…   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-05-13)      
    • poezja.tanczy
      Co dają zorze?

      Przez poezja.tanczy · Opublikowano

      @beta_b Bo na tych złożach, zorza dodana Po na powrozach, tak wyczekana   Bardzo dobry wiersz Zostaje w głowie   Pozdrawiam miło, M.
    • poezja.tanczy
      Emily Brontë - Gdy ziemię zdobi piękno dnia (When days of Beauty deck the earth)

      Przez poezja.tanczy · Opublikowano

      @Andrzej P. Zajączkowski Kolejne strofy, na przecinek Kolejne chwile, łap oberżynę   Bardzo wartościowy wiersz   Pozdrawiam miło, M.
    • poezja.tanczy
      marzysz

      Przez poezja.tanczy · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz I te marzenia, tak doniesione I te pragnienia, będą skończone   Fajnie. Miękko. Z polotem   Pozdrawiam miło, M.
    • poezja.tanczy
      ***

      Przez poezja.tanczy · Opublikowano

      @liwia Na sadzenie, po co spory Rozsadzenie, to opory   Ciekawie napisane Podoba mi się :)   Pozdrawiam miło, M.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...