-
Ostatnio w Warsztacie
-
Toyer 16
Serce poety jest jak kamień
kryształowy w otoczce
z puszystych chmur
bije jak dzwon szczerozłoty
uderzany gałązką wierzbową
delikatnie topi sopel obojętności
kruszy mury twierdz niezdobytych
rytm jego bicia przypomina
letni deszczyk uderzający
o szybę błękitnooką
czasem jak werble zapowiada
taniec dusz zamyślonych
krwistoczerwone od błędów ran
diamentowo niewinne
nieśmiałe i kruche
serce poety jak metafora0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 30 odpowiedzi
- 1 073 wyświetleń
-
- 27 odpowiedzi
- 416 wyświetleń
-
- 24 odpowiedzi
- 762 wyświetleń
-
- 23 odpowiedzi
- 523 wyświetleń
-
- 20 odpowiedzi
- 269 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Toyer · Opublikowano
Serce poety jest jak kamień kryształowy w otoczce z puszystych chmur bije jak dzwon szczerozłoty uderzany gałązką wierzbową delikatnie topi sopel obojętności kruszy mury twierdz niezdobytych rytm jego bicia przypomina letni deszczyk uderzający o szybę błękitnooką czasem jak werble zapowiada taniec dusz zamyślonych krwistoczerwone od błędów ran diamentowo niewinne nieśmiałe i kruche serce poety jak metafora -
Przez Berenika97 · Opublikowano
@Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję! Ja nie muszę robić paznokci, one mi rosną w sposób całkiem naturalny. :))) @Nata_KrukBardzo dziękuję! :) -
Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Mówisz i masz. Poprawiony. Co Ty na to, Nato? :) -
Przez Berenika97 · Opublikowano
Myślisz, że jestem słowem w księdze, zakurzonym problemem filozofów? Nie. Jestem tkanką świata, spojrzeniem, które sięga głębiej. Zrzuć zasłony ze źrenic — nie mieszkam za oknem, lecz w pulsie światła, w rytmie nocy, w ciszy między słowami. Niebo pęka jak skóra i płynie z niego blask, drzewa to tylko odbicie myśli, ich korzenie - nici którymi są zszyte światy. Jesień nie jest czasem — to przejście bez progu, gdzie liść staje się pyłem, pył gwiazdą, która dawno zgasła, a wciąż płonie w twoim oku. Błękit to twoja krew, cisza wokół ciebie nie jest pustką — to wezwanie. Twoje imię wpisano w rdzeń wszechświata. Gdy spojrzysz w lustro i spytasz: "kim jestem?" — zapytasz wtedy o mnie. -
Przez Słowianin- · Opublikowano
chłopcze sorry czy masz ognisko domowe to prehistoryczne odkrycie naszych przodków skąd przybyłeś sorry jak długo wypożyczasz zapalniczki dla naszej i innej rozmowy czy o wschodzie słońca nie tracisz za to wątroby tak przytulnie zaczepić ów żywioł pretekst który nosisz w kieszeniach pozwala ogrzać jaskinię mojego myślenia i przyszłą drogie przy tobie
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się