Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

To był kolejny kiepski dzień
Znowu nade mną zawisł cień
Coś się złego ze mną dzieje
Dobry wiatr już nie powieje
Więc kiedy tylko zapadł zmrok
Moją duszę ogarnął mrok
Bo miało być pięknie, miał być bal
A pozostał już tylko smutek i żal
Że idę przez życie całkiem samotnie
Czuję się przez to bardzo okropnie
Nie wiem ile mam jeszcze lat do przeżycia
Nie spotkam już chyba miłości swojego życia
Powoli już chyba tracę nadzieje
Że dobry wiatr jeszcze dla mnie powieje...

Opublikowano

@szaman dusz  Można byłoby ulepszyć ten wiersz. Na przykład popracować nad rytmem - najprościej policzyć sylaby, na przykład po osiem w każdym wersie. Przy większej ilości sylab poczytaj o średniówce. Można by też dobrać lepsze rymy. Staraj się rymować ze sobą różne części mowy - rzeczownik z przymiotnikiem albo czasownikiem i tak dalej. Jak rymujesz rzeczownik z rzeczownikiem czy czasownik z czasownikiem, to przez deklinację i koniugację łatwiej znaleźć takie same końcówki. Prostsze, wyeksploatowane rymy są uważane dzisiaj za mniej wartościowe. Nie wszyscy tak sądzą, na przykład na forum @Kot rymuje gramatycznie, ale on ma dopieszczony rytm i tak bogate słownictwo, że można mu to wybaczyć ;).

Opublikowano

@Kot Jasne, każdy może mieć swoje powody na stosowanie danego środka wyrazu. Zresztą, gdzieś czytałem, że dziś wszystko co rymowane to, cytuje, "skansen" więc nie ma co się spierać która metoda lepsza.

 

Mnie czasami takie rymy jak błoto-złoto przeszkadzają. Czasem słyszę melodię tekstu i nagle ktoś mi BUM MOCNO akcentuje ostatnie słowo zdania. I robi to tylko po to "bo ma się rymować". Jak jeszcze jest pokiereszowany rytm, to brzmi to jak pijana orkiestra.

 

Ale pewnie to zależy od utworu. Są takie w których to się fajnie komponuje i widać w tym zamysł.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena jestem święta, żyje dla Boga, nawet w płaczu i bólu śpiewam mu:)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Moi rodzice byli przyjezdnymi z Małopolski. A moje miasto to były kiedyś dwa, które dzieliła rzeka Biała jak przypaść między zaborami. Ja jeszcze należałabym do Galicji i ten cmentarzyk z Bielska-Białej także. W Galicji wszystko małe i biedne (z wyjątkiem ratusza) ;) Miłego dnia.      
    • W sali sto siedemnaście pachnie nocą, plastikiem, metalem i chemikaliami gnijącego życia. Woda w kubku drży przy każdym twoim oddechu, tak cienkim, że boję się patrzeć, żeby go nie roztrzaskać jak szkło. Twoje ciało jest listem spalonym na krawędziach - kartki powykrzywiane, litery wyblakłe, mięśnie wiotkie, skóra chłodna i lepka, a kości pod palcami skrzypią jak stare drewno. Trzymam je w dłoniach, a one rozsypują się w pył, w kurz szpitalnego powietrza, w zapach dezynfekcji i krwi. Twoje dłonie są lekkie jak słowa, które mówiłeś w kuchni, a teraz pachną krwią, potem, kurzem i strachem, którego nie mogę wyrzucić z gardła. Oczy masz zamknięte, ale wiem, że tam jesteś -  w jakimś rogu ciszy, może w śnie, może w miejscu, gdzie nie ma bólu, ale jest zimno metalu, plastik, i ślad Twojej nieobecności. Aparatura mruga jak gwiazda, której nikt nie widzi. Monitor pika rytm zapaści, sinusoida spłaszcza się jak rozdeptane ciało w łóżku. Pielęgniarka kalibruje pompę infuzyjną, jej ręce suche od płynów i alkoholu -  jedyny dźwięk w tym betonowym świecie, jedyna modlitwa, która jeszcze jest możliwa. Pielęgniarka poprawia prześcieradło, nie patrzy na mnie -  wie, że słowa już nie wystarczą. Moje serce stoi przy tobie jak pies pod drzwiami, które nigdy się nie otworzą. Chciałbym wsunąć w ciebie powietrze jak dawne wspomnienia, nakarmić dniami, które mogliśmy mieć, ale życie nie daje się dokarmić -  odchodzi cicho, pozostawiając krwawe ślady na poduszce, włosy w wodzie, echo wbite w żebra jak nóż. Chciałem powiedzieć: nie odchodź, ale słowa ugrzęzły w gardle   jak stwardniały chleb w gardle dziecka. Trzymam cię za rekę i wiem, że to już nie twoja ręka, tylko ciepło, które odpłynie, cień, który pamięta dotyk, i mięso, które jest już tylko wspomnieniem napięcia w palcach. Sala siedemnaście zamienia się w morze -  morze ciał, zapachu leków, krwi, metalicznej wody i betonu, a ja stoję przy twoim łóżku jak na brzegu, widząc, jak odpływasz, bez łodzi, bez powrotu. Twoje oczy przestają patrzeć, twoje ciało chłodzi się jak stara stal, a moje serce krwawi w rytm pikającego monitora. I kiedy aparatura milknie, światło gaśnie jak oczy, które przestały mnie widzieć – zostaje tylko cisza, ciężka, jak mokre poduszki, jak łóżko, które już nie trzyma życia. Ale ta cisza to ty. Już nie w sali. Już nie w bólu. W ciszy, która oddycha we mnie, jakbyś wciąż była -  twarda, brutalna, bezwzględna, jak życie, którego nie udało się oswoić.      
    • Ślepe drogi powinni zaznaczyć, zawiłe też.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...