Gombrowiczowanie, część 7

[Michail]

- No nie, Mistrzu Michale - w tok myśli piszącego wskoczyła czerwonosukienna. - Nie możesz tak nieoczekiwanie zamknąć akcji. 

- Nie możesz - podjęły jednogłośnie Fiołek i Żonkil, czyli Marta i Żaneta. - Mistrz Witold nas stworzył, ty nas obudziłeś. Nie możesz nas teraz zasnąć. 

- No... tak - podjął niezbyt przytomnie Fuks. Wciąż jeszcze oszołomiony przegraną.

- No dobrze - przytaknął w myślach namawiany. - A zatem...

- A zatem, Fuks, wpadłeś aż po rudą czuprynę - czerwonosukienna znów uśmiechnęła się drapieżnie. - Pora...

-  ... na... - kontynuowała Żonkil.

-  ... uświadomienie - dokończyła Fiołek.

- I to przez uszy - dorzuciła czerwonosukienna Cynthia, mrugnąwszy i zasyczawszy złowieszczo niczym doktor Lecter. 

- Fuksie, szykuj umysł na zmianę - dodała po chwili, zmierzywszy go wzrokiem od stóp do głów.

- Szykuj... umysł - dopowiedziały Marta i Żaneta, zlustrowawszy go tak samo bacznie. - Nim stąd wyjdziesz, pożałujesz, że wszedłeś.

- Zaczynajmy więc - płynnym gestem Róża wycelowała w Fuksa środkopalec.

- Zaczynajmy - Fiołek i Żonkil wykonały taki sam ruch również prawymi rękami, otaczając go lekkim półkręgiem. 

Fuks zamarł, blednąc jeszcze bardziej, niż przedtem.

- Widzicie? - czerwonosukienna po raz kolejny uśmiechnęła się łakomie. - Mamy go.

 

Tym razem to już naprawdę koniec...     

 

Voorhout, 31 stycznia 2021               

Edytowane 8 Maja 2021 przez Michail
Dopisek z datą (wyświetl historię edycji)