Gombrowiczowanie, część 6

[Michail]

- Nieeee! - zawył Fuks, przejmująco i buntowniczo zarazem. - Nieeee! Nic z tego, pensjonarki! Zapomnijcie! - wyfloczył z siebie jeszcze emocjonalniej. - Pora, i owszem - ale na rewanż!

Uśmiechnął się, pogardliwie i jednocześnie fuksowato. Po czym obiema dłońmi zmierzwił sobie włosy i gwałtownie rozpostarł ręce. Złożył je jak do modlitwy, kulistym i pełnym spokoju ruchem. Wreszcie wykonał lewą nogą koło do tyłu i prawą do przodu. I znów spojrzał z wyższością - ze środka nakreślonej ósemki.

Parsknęła. Podciągnęła powoli suknię i tak jak stała, rozjechała się w szpagat. Gdy z gracją wyciągnęła ręce i pstryknęła palcami obu dłoni, dwie pensjonarki natychmiast podbiegły, by ją podnieść.

- I co? - spojrzała na Fuksa niczym głodna wampirzyca. - Potrafisz tak? 

- I co? - powtórzyły po niej jedna za drugą, mierząc go takimi samymi spojrzeniami.

- Nie potrafisz - wpadł na pomysł zaatakowania ich fuksoprawdą. - Ale pytanie, czy wy potraficie to? - wykonał salto w przód. 

- Fuks! Fuks! Fuks! - zdezorientowały go wyskandowaniem jego imienia. 

- Róża, fiołek, żonkil! - skontrował stosownie do barw ich balowych kreacji.

- Znów przegrałeś - skwitowała go czerwonosukienna. - To nazwy własne. Nie imiona. 

 

"Koniec i bomba (...)" *

* Cytat pochodzi z "Ferdydurke" Witolda Gombrowicza.

Cały cykl dedykuję Magdzie i jej mężowi - fanom Gombrowicza.

 

Voorhout, 25 stycznia 2021        

Edytowane 8 Maja 2021 przez Michail
Literówka (wyświetl historię edycji)