Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Naszym Tsaheylu


Rekomendowane odpowiedzi

 

Wszystkie wiersze, w pewnym sensie
są katechezą. Wyobraźnia to nagroda;
modlitwy, zapis trwały naszej pamięci:
Zdrowaś Maryjo, Ojcze Nasz i znajomi
goszczą sakramentem, w sercu dusze,
spowiły wszystkie przedsionki duchem.
Znaki nadają czterem stronom krzyża,

 

/ nie ma reguł, to po prostu są dzieje / 

 

każda rzekomo, do jedności prowadzi:
pod jednym warunkiem - mapy skrzyżuj!


Jakby sie zagłębić; każda obowiązek
ma, by uzmysłowić nam kręte ścieżki,
widnokrąg powinien środek pokazać,
byśmy niezagubieni, azymut widzieli

 

Nim skóry spleśnieją w zakamarkach,
drogę wskażą cytryny wam wyciśnięte.

 

Sflaczałe piłki w sklepach -- wdechem
ktoś napompuje zapomniane, wskrzesi
Nas nie będzie... -- przeżyją krasnoludki!

 

 

 

Edytowane przez Nefretete (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@[email protected] Dziękuję za wskazanie błędu - poprawiam.  Nawet nie wiedziałem.

Kierowałem się tylko tym, co zapamiętałem z filmu.

Co do treści - skoncentrowałem się na dwóch fundamentach - wiara i krasnoludki.

A warkocz jest splotem. Zgadzam się z tobą - trzy pierwsze wersy. Czy się posypało? 

Uważam inaczej, acz doceniam twój komentarz, Grzegorzu.

Dziękuję za poczytanie.

 

Pozdrowienia

@Julia Álvarez " --" to przecież jest dywiz. Taka forma interpunkcji -:)

@hopeless Uważasz, że nie wiem o czym piszę. Kurcze! rozśmieszyło mnie to, wiesz?

Czyżby jakaś prowokacja, z twojej strony. A może jest odwrotnie? Jeśli czegoś nie rozumiesz, chętnie wytłumaczę.

Doceniam, to co napisałeś - krytyka nie jest mi obca.

 

Pozrawiam

@hopeless Tak! Krasnoludki przeżyją.

Dopóki my piszemy ( ja piszę ) , dopóty nasze wiersze będą tworzone.

 

 

@Dag Dziękuję!

Pozdrowienia

@huzarc

Dziękuję!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • Nefretete zmienił(a) tytuł na Naszym Tsaheylu

@Nefretete Ciężko mi poczuć ten wiersz, nie wyznaję tej wiary. Czytałam Twoje wyjaśnienia w komentarzach, trochę mi pomogły. A dlaczego akurat krasnoludki uosabiają wyobraźnię i skąd nawiązanie do Avatar, o ile dobrze kojarzę? Będzie mi miło jak postarasz się mi wytłumaczyć, zagubiłam się. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Serducho za włożony wysiłek i potrzebę wyrażenia siebie, nawet jeśli niektóre wersy są dla mnie niezrozumiałe

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

te sflaczałe piłki chociażby  

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

za to aż trzy

Pozdrawiam ciepło i nie przejmuj się Sebek tymi negatywnymi opiniami. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Nefretete Interesujący wiersz. Podoba mi się.

Nie wpadłabym na to, żeby prowadząc myśl od modlitwy do krasnoludków, wykazać, że mając wyobraźnię i wiarę, można wiele przetrwać. Przynajmniej ja tak zrozumiałam. Znaki wiary wskazują drogę... hmmm... pod warunkiem, że się nie zmienią... przez tysiąclecia zmieniały się wszak co jakiś czas ;)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@GrumpyElf, @[email protected], @corival, @Antoine W

 

Nie wspomniałem o krucyfiksie, tylko o krzyżu.
W historii oraz heraldyce, zmieniał swoją symbolikę.
Każde ramię coś oznacza ( oznaczało ) , choćby cztery strony  świata.
To nie jest żadna męka ( w moim mniemaniu), że ktoś bada każde ścieżki. Prędzej czy później, one się krzyżują, prowadząc do jedności, tego środka
Więc, można powiedzieć, że człowiek lawiruje, szukając prawdy. Nie przeczę, gdzieś mnie porwało ( porywa od dłuższego czasu ). Tym środkiem jest "Crux comissa ", to panowanie; żadne decyzje  nie będą złe.
Człowiek i tak będzie szczęśliwy. Poznać wszystkie ramiona krzyża, to jak poznać samego siebie.
Z naszego centrum, więcej można zobaczyć - przestajemy się bać.

Wiersze zapadają w pamięci piszącego, i z łatwością może później, odtwarzać je - z głowy. To jest jakby taka ostoja, w której człowiek czuje się bezpiecznie. Wewnętrzne głosy, zawsze przemówią. A krasnoludki są dopełnieniem, koegzystują z wyobraźnią, i nie tylko. 

Z grubsza rzeczy, to tak naprawdę moje podsumowanie: czym jest poezja, czym są wiersze, jak wpływają na człowieka. Jak ta pasja ( dla mnie już nie jest ) wpływa na codzienne funkcjonowanie w życiu.
Przestałem się bać.

I teraz pytanie do wszystkich: czy słyszycie swój wewnętrzny głos? Założę się! Że tak. I co to jest? - waszym zdaniem.
Nie wymagam, abyście odpisywali, tylko się zastanowli.
Sami sobie odpowiedzcie.

 

Dziękuję za poczytanie.

Pozdrowienia ślę!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@emwoo Dziękuję!

 

"sflaczałe piłki "  można porównać do kartonu mleka, które w końcu się przeterminuje.

Wyciskane cytryny -  to przecież nasze łzy. A jak wyglądają potem cytryny ? jak te sflaczałe piłki.

Do czego doprowadza ( doprowadziła)  droga.

 

Pozdrowionka-:)

 

@[email protected]

Ja codziennie piję...

Bo co mam do roboty-:) Jutro dopiero do pracy - hahaha.

 

Odpozdrawiam!

Edytowane przez Nefretete (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana… Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg. Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka.   Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż. Tam w dole czaiła się cisza, choć słońce padało jasno i ostro. Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów.   Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne światło.   A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot. Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie.   Przechodzę, przechodziłem albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb...   Tej całej maestrii starodawnego zdobienia. Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien.   Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria...   Choć niezwykle brudna. Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai...   Twarze wykute w kamieniu. Popiersia. Filary. Freski. Woluty. Liście akantów o postrzępionym, dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji.   Atlasy podpierające masywne balkony… Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią.   Metopy, tryglify. Zawiłe meandry…   Wydłużone, niskie prostokąty dające możliwość rozbudowanych scen.   Nieskończonych fantazji.   Jest ostrość i wyrazistość świadcząca o chorobie umysłu. O gorączce.   Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu. I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie… I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem.   A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale.   Coś mnie ciągnęło donikąd. Do tej feerii majaków. Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury.   Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy...   Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki.   Mozaika wejść i wyjść. Fasady w słońcu, podwórza w półcieniu.   Poprzecinane ciemnymi szczelinami puste place z mżącymi pikselami wewnątrz. Od nie wiadomo czego, ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico.   Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety.   Szare.   Coś na podobieństwo duchów. Zjaw…   Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej.   Przechodziłem tu wiele razy, od zarania swojego jestestwa.   Przechodziłem i widzę, coś czego nigdy wcześniej nie widziałem.   Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność.   Mur.   Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe. Zdobione finezyjnie pałace. Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane.   Szedłem za nią. Za tą kobietą.   Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem. Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią.   W meandrach labiryntu wąskich uliczek szept mieszał się z piskliwym szumem gorączki.   Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych...   *   Znowu zapadam się w noc.   Idę.   Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia.   Stąpam po parkiecie z dębowej klepki. Przez zimne pokoje, korytarze jakiegoś pałacu, w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru.   W którym doskwiera nieustannie szemrzący w uszach nurt wezbranej krwi.   Balet drgających cieni na ścianach, suficie… Mojej twarzy...   Od płomieni świec, które ktoś kiedyś poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie....   Wróciłem. Jestem…   A czy ty jesteś?   Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw.   Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym.   Rysując koła przeogromne w powietrzu, kroczysz powoli przede mną, trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje.   I nucisz cicho kołysankę, kiedy zmęczony siadam na podłodze, na ziemi...   Kładę się na twoim grobie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25)    
    • Ale dlaczego więźniarką ZIEMI?
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Sytuacja jest patowa,ujmę to najprościej, przed snem lepiej film obejrzeć o "Królowym Moście" Pozdrawiam Adam
    • siedzimy na błoniach popijając jogurt   to jest ten moment kiedy widać jednocześnie słońce księżyc i gwiazdy   Julek mówi że początek to było jedno Wielkie Pierdolnięcie jest z technikum i wie co mówi ale ja czuję że było zgoła inaczej   byliśmy tam wszyscy na samym początku ktoś coś powiedział ktoś się nie zgodził i tak się zaczęło    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...