Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

„Błądziłeś ulicami miast, szukając szczęścia”

 

W przeddzień Wigilii 2020 r.

 

Błądziłeś ulicami miast, szukając szczęścia,

Nie znajdziesz go tam ani w kuflu piwa…

Błądziłeś tu i tam, płynąłeś przez życie,

Burza wzmagała się, uciekałeś, tak bywa…

Błądziłeś, bo błądzić jest rzeczą ludzką,

Niszczyłeś, trwoniłeś, śniłeś, marzyłeś…

Może chciałeś kochać, ale kochać trzeba umieć.

Ile dni minęło, ile nocy jest zapomnianych,

Nad twą doliną szarą, pustą, smutną…

I myślałeś, że uśniesz… że osiądziesz we śnie,

I nigdy, już nigdy, tak nigdy nie obudzisz się.

I dziś budzisz się, gdy budzisz się do życia,

Gdy czasu jest coraz mniej, upływa minuta jak sekunda,

Gdy stoisz i patrzysz za siebie, ale już nie w cień buntu…

I co widzisz…

Nie widzę nieśmiertelności ani jej nie tworzę,

Większe cuda uczyniłeś, o, wszechmocny Boże…

Nie widzę żalu, bo nie mam na niego ani sił, ani czasu,

Ani zdrowia, ani rozumu, więc stoję w prawdzie obrazu…

Obraz mój prosty jak słup, jak cep, jak droga z A do B,

Obraz mój jest jak dekalog, jak słońce, jak cień,

Obraz mój nie jest muzyką świata, ale ma swoje C,

Obraz mój nie jest już z tego świata ani nie tu należy,

Nie jest to obraz dawny, ale obraz nowy, mesjański,

Tam nie tłum stoi czarny, ale tam ’widać’ głos Pański.

I widzisz tu rzeczy dziwne, widzisz płody jakby rolne

Zamiast ludzi, widzisz to wszystko i się nie dziwisz…

Widzisz, jak głoszą prawdy w imię miłości czy wolności,

Wolności czy miłości, czy innej największej godności,

A jak się nienawidzą, widzisz, widzisz tak dobrze jak

Wtedy, gdy niby nie widziałeś, ale przecież czułeś,

Czułeś już wtedy, że coś ze światem jest nie tak.

Miotają się w ideologiach i niby mądrościach.

O, głupcy tego świata, o, nieroztropni,

Nie tkwijcie w wojnach ani złości…

Widzisz tu tylko te płody,

Nie rolne, a ludzkie.

Powyżej schody.

W dni judzkie.

Poniżej

Studnia.

Bez

Wody.

Czeluść jest tu.

Tu i teraz. I to widzisz.

I się nie dziwisz, jeno

Szydzisz.

Jeno szydzisz.

Bo czeluść jest właśnie teraz i tu.

 

23.12.2020, Joen.

Edytowane przez Dawid Bunikowski (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        ...ogólnie z humorem opisana scena, a David budzi sympatię.:)
    • Wiersz sam sobie przeczy, bo niby niema rymu, a tu nagle łup! Jest! Z Bogiem pewnie tak samo... nic to, że w galerii.  Pozdrawiam. :)
    • Bardzo ładny teks, a te wszystkie nawiązanie dodają mu tylko smaku. Pozdrawiam. 
    • @Dekaos Dondi Natura potrafi się sama obronić. Soplowy sztylet jak niespodziewany cios i to taki na amen.  Mrocznie i zimnawo. Pozdrawiam !
    • Tekst powtórkowy?     Zaczął padać śnieg. Niebanalnie przymroziło tej zimy. Pierwszy płatek spadł mu na rękę. Pomyślał sobie: wszystko jest kwestią stanu. Tak naprawdę, to zmrożona woda. Jest nieszkodliwa. No chyba, że jest jej za dużo. Na przykład na dachu. Albo na powierzchni Ziemi. Tak luzem. Tam, gdzie jej nie powinno być. Może potopić to czy tamto. Jest jeszcze para woda. Cholernie może poparzyć.    Padało i padało.    Wybrał się do lasu. Podziwiać oszronione drzewa. Uwielbiał takie widoki. Wprost szalał za nimi. I jeszcze coś lubił.     Stał pod rozłożystym świerkiem. Otaczały go też inne, bardziej potężne drzewa. Gałęzie uginały się pod białym ciężarem. Nic dziwnego. Tu jeszcze trzymał większy mróz. Promieni Słońca dochodziło niewiele. Co jakiś czas słyszał odgłosy, osuwającego się śniegu. Lubił drażnić drzewa. Nie dawać im spokoju. Szarpać malutkie zlodowaciałe gałązki. Uważał, że to nic złego. Zwykła zabawa.     Złamał nieco grubszy konar. Miał z tym trudności. Był twardy jak kamień. Ale w końcu mu się udało. To tylko zwykła, nic nie czująca, cząstka lasu. Nie musiał się przejmować. Zabawa trwała nadal.       Właśnie schylił się po odłamaną gałązkę, by ją połamać bardziej, gdy usłyszał szelest. Nie zdążył uświadomić sobie, skąd dochodził. Z góry czy z tyłu. Poczuł niesamowity ból. Coś twardego i ostrego, utknęło w jego szyi. Głęboko i dokładnie. Ogarnęła go mroźna, wilgotna ciemność.     Po chwili, był zimnym trupem, leżącym na zimnej ziemi. Jasna twarz, widniała na biało – czerwonym tle. Zawsze czuł się patriotą.     *     Śnieg stopniał zupełnie. Tak jak ostatnie sople lodu. Nie pozostał najmniejszy ślad. Zgłoszono zaginięcie. Odnaleziono go po jakimś czasie. Miał dziurę w szyi. Śledztwo nic nie wykazało. Przede wszystkim, nigdy nie odnaleziono narzędzia zbrodni.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...