Wieża Babel

[MIROSŁAW C.]

a kiedy nam wszystkim
ucięli skrzydła
na tle
ciemnego nieba
rozbłysły gwiazdy
i oczy
zaszkliła głęboka tęsknota

kamienie
spod stóp
i piętro po pietrze
wspina się wieża
ponad granice wyobraźni

skąd sacrum
uderzeniem atomów
sprowadza nas
z powrotem na ziemię

z ruin
wyjmuję słowo
po słowie
i każde w innym języku
rozbrzmiewa mi w duszy

pokusa
do nieprzestrzegania
przykazań bożych

[Gość]

Szczerze mówiąc, nie mogę rozszyfrować, co autor miał na myśli. Pozostaje mi zatem moja osobista interpretacja - podziały międzyludzkie zaszły tak daleko, że gdy opada kurz wojny, mimo szczerych chęci trudno już się porozumieć.

[duszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Skoro niebo nas nie potrafi zjednoczyć, to musi jednoczyć nas ziemia... Taka myśl powstała we mnie po przeczytaniu twojego wiersza. Poruszający przekaz, przy czym przedostatnia zwrotka szczególnie na mnie podziałała - jej obrazowość połączona z głębią wypowiedzi. Pozdrawiam :)

[MIROSŁAW C.]

@error_erros Czasami osobiste interpretacje,  bywają lepsze od idei autora.

Pozdrawiam. 

@duszka W punkt !

Pozdrawiam.