Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Źródło:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

… ocean z hukiem naciera na piaszczysty brzeg… rozmywa białymi językami piany ―

ślady bosych stóp…

 

 

… nad przechylonymi masztami rybackich kutrów…

 

Opuszczonymi

skamielinami

― dawnego życia…

 

… białe krzyże rozkrzyczanych mew…

 

 

Wszystko lśni ― tym lśnieniem smutnego zachodu ― wieszczącym deszczową noc…

 

 

Wiatr przetacza się po niebie…

 

I jakimś nagłym tchnieniem

― spada na moje czoło i skronie…

 

 

… ogarnia

mnie ―

chłód

― i mrok…

 

… przeciąg pustej plaży o zapachu soli…

 

 

Łopot chorągiewek…

 

… szumiący pisk ―

szalejącej

we mnie

― gorączki…

 

 

… raniący oczy ― kurz…

 

 

… drewniana przystań ― z nieostrymi widmami mojej wyobraźni…

 

 

Dobiega skądś

rozedrgany

― kobiecy śpiew…

 

… Fado* ― portugalski blues…

 

 

Otwieram

ramiona…

 

… zamykam…

 

 

Nic…

 

 

Przeszywam próżnię…

 

… powietrza ― wilgotny chłód…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2018-06-19)

 

***

 

 

 

Fado* (los, przeznaczenie) – gatunek muzyczny (jego początki są datowane na XIX wiek) powstały w biednych dzielnicach portowych miast Portugalii. To melancholijna pieśń wykonywana najczęściej przez jednego wokalistę przy akompaniamencie gitar. Z powodu tego, że jest to muzyka płynąca prosto z serca, wyrażająca żal, smutek, tęsknotę i samotność, nazywana jest czasami portugalskim bluesem.

 

Edytowane przez Arsis (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...