Urodzona być gwiazdą

[Andrew Alexandre Owie]

Urodzona być gwiazdą

 

Born to be a Star

 

EPISODE ONE

 

ON
Nie wiem, jak to się wszystko zaczęło. Może odkąd przyszła na próbę w kapciach. A może odkąd pierwszy raz usłyszałem jej głos.

 

ONA
Kiedy zobaczyłam go wiszącego w powietrzu za oknem na pierwszym piętrze, pomyślałam, że zwariował, ale był dokładnie tym, którego potrzebowałam.

 

ON
Nadal nie wiem, co to było, miłość od pierwszego wejrzenia czy wciąż od pierwszego dźwięku. Nie wiem.

 

PIOSENKA TITULOWA

 

Tekst: Onegin Yusif oğlu Hacıqasımow
Muzyka: Egil Schwarz

TY I JA
(FORMUŁA WIECZNOŚCI)

 

Ty i ja, jesteśmy formułą wieczności.
Ty i ja, jesteśmy symbolem miłości.
Ty i ja, to gdy patrzymy tak czule
W oczy nawzajem.

 

Rozpadają się epoki,
Świat się starzeje.
Jesteśmy wieczni
Tylko ty i ja.

 

Ty i ja byliśmy naprawdę od zawsze.
Ty i ja jesteśmy smutkiem i radości.
Ty i ja, to jest początek początków
Wszystkich światów.

 

Ty i ja nie potrzebujemy zbyt wiele.
Ty i ja, czego chcemy?
Chcemy tylko wiecznego pokoju!
Pokoju na całej Ziemi!

 

1.

Petersburg. 1957 r. Wcześnie rano. Pawieł Szachowskoj, obiecujący student ostatniego roku Konserwatorium w Sankt Petersburgu, i jego przypadkową przyjaciółką, dziennikarką Leną, spokojnie śpią.
Nagle z daczy wracają rodzice, gospodynia domowa i emerytowany kapitan marynarki wojennej.

 

2.

Rodzice: Jesteśmy!
Mama (zauważając damskie buty na korytarzu): Cicho, Sasha!
Paweł (do Leny): Wstań, przyjechali rodzice, szybko wstań!
Tata: Czy jest ktoś w domu, zastanawiam się, czy ktoś jest w domu?
Mama: Nie krzycz, on nadal śpi.
Tata: Co masz na myśli mówiąc  "śpi"?
Paweł (do Leny): [Biegamy] natychmiast tam!
Tata: Tak późno, a on nadal śpi. Czy to nie ja ci mówiłem, że powinienem był zapisać go do marynarki?
Mama: Gdyby taka była twoja wola, zapisałbyś wszystkich do swojej marynarki wojennej, nie mówiąc już o kobietach i niemowlętach.
Tata: Zgadzam się! Przecież to zrobiłoby z niego mężczyznę.

 

3.

Na klatce schodowej

Lena (żartobliwie): Czy przesłuchanie zakończyło się sukcesem?
Paweł: O co ci chodzi, cóż, później, więc ...
Lena: Dobra, dobra.
Paweł: Zadzwonię do ciebie.
Lena: Kiedy?
Paweł: Wtedy!
Lena: Cóż, całuję cię.
Paweł: A teraz idź, proszę!

 

4.

Pavel: Cześć, tato, mamo. W domu już?
Tata: Jesteśmy, ale gdzie byłeś?
Pavel: Próby, przesłuchiwaliśmy dziewczyn solistek. Musiałem tam zostać.

Mama: Więc nocowałeś w Konserwatorium?
Pavel: Tak! Cóż, mosty zostały rozsunięte, podniesione, wiesz ...

Tata: Zauważyłem, że kiedy kłamie, nigdy się nie rumieni.
Paweł: Dlaczego teraz kłamię?
Tata: Ponieważ nie ma  mostów zwodzonych między naszym domem i konserwatorium.
Paweł: I co z tego?
Tata: Niczego!
Paweł: Spóźniłem się do Konserwatorium. Idę!
Mama: Czy jesteś głodny?
Tata: Nie jestem!
Mama: Pasha, a co ze śniadaniem?
Paweł: Och, mamo, nie mam czasu. Mam zdać test z kompozycji i przesłuchać Chóru Polonijnego.

 

Po pocałowaniu matki i uścisku dłoni z ojcem wychodzi.

 

5.

Na klatce schodowej.

 

Schodząc po schodach, Paweł czuje rytm łatwych kroków dziewczyny z sąsiedztwa idącej za nim na dół. Karmiona męską ciekawością, bo na początku nie widzi, kto tak wdzięcznie schodzi po schodach, w duszy Pawła rodzi się muzyka. Plik nut w jego rękach rozpada się, wiruje w powietrzu i spada na dół.

Dziewczyna z sąsiedztwa: Cześć, wujku Pasza.
Paweł: Cześć, Daszko, jak urosłaś!
Dziewczyna: Mam ci pomóc?
Paweł: Nie, dzięki.

 

6.

Ulica. Pomnik wielkiego rosyjskiego kompozytora Michaiła Glinka przed Konserwatorium.

 

Paweł: Stepanie!
Stepan: Cześć!
Paweł: Cóż za wspaniały dzień!
Stepan: Oi! Mogę prosić o kefir?
Paweł: Co, boli cię głowa?
Stepan: Proszę ...!
Paweł: Nie pamiętam też momentu, kiedy się wczoraj wszyscy rozstaliśmy! Posłuchaj! (odwracając się do pomnika): Jesteś moim świadkiem, Maestra! (do Stepana) To najlżejsza, przewiewna wróżka z trzepoczącymi lokami.

Stepan: Kim ona jest?
Paweł: Ktokolwiek, to nie ma znaczenia! Dziewczyna ubrana w niebieski pasek. Na schodach, na dole, la la la la la la!

Stepan: Dokąd?

Paweł: Dokądkolwiek. Nie szkodzi! Patrzysz na nią, a  twoje serce odbije się echem, na górze, ta, ta, ta, ta, ta, ta!

Stepan: Aby to marzenia się spełniło, zdecydowanie potrzebujesz piosenkarki. A co z twoją wczorajszą Leną?

Paweł: Ach! Cóż, mogłaby być lepiej.
(wskazuje na plakat z gwiazdą) Będziemy tu wkrótce.  Ja cię proszę, chodźmy. Zajmiesz się  harmonią, jest dla tobie ciekawsza, a ja zajmę się melodią.
Stepan: Potrzebujemy dobrego, kobiecego głosu!

Paweł: Wyobraź sobie, że zbiegam po schodach, i nagle moje notatki się rozpraszają, i zaczynam ich szukać wszędzie.
Stepan: Och, posłuchaj, mamy  Chór Polonijny, żeby też szukać naszej piosenkarki.

 

7.

Uniwersytet w Petersburgu

 

Rosyjska studentka Inna:

Wielka szkoda. Zośko, to tak denerwujące, że wszyscy oprócz nas wybierają się na jednodniową wycieczkę do Gatczyny. To dlatego, że jesteśmy pierwszymi studentami psychologii na Wydziale Filozofii i dzisiaj będziemy musieli się nauczyć.

Zofia, studentka z Polski: To przeze mnie i Klaudię!

 

8.

Sekretariat Komitetu Partii

 

Sekretarz Komitetu: Wejdźcie!
Inna: Pawieł Olegowcz, dzień dobry!
Sekretarz: Przepraszam dziewczyno, nie pamiętam twojego imienia.
Inna: Inna Dierkaczowa.
Sekretarz: Cóż, czego chcesz, Inno Dierkaczowa?
Inna: Chciałabym prosić o pozwolenie naszym obcokrajowcom na odwiedzanie Gatczyny.
Sekretarz (ironicznie, tylko żartuję): „Nasi cudzoziemcy”?
Inna: Tak!
Sekretarz: Zabawne. Cóż, kim są "nasi obcokrajowcy"?
Inna: Oni są Polacy. Zośka i Klaudia to aktywne i przyjazne dziewczyny. Szczególnie Klaudia, jej postać jest mocna jak skała.
Sekretarz: Więc po prostu nie mogą się doczekać, kiedy pójdą do Gatczyny!
Inna: Tak, ale ponieważ są obcokrajowcami, są tam zabronione. Ale to niesprawiedliwe!
Sekretarz: Nie wiem, nie wiem! Powiedz mi proszę, jak myślisz, dlaczego tak chętnie odwiedzają Gatczynę? Co chcą tam zobaczyć?
Inna: Oczywiście, że to pałac!
Sekretarz: Oprócz pałacu są też zakłady wojskowe! Otóż to!

 

9.

Zofia, Inna, Klaudia na ulicy

 

Dziewczyny: Klaudio, dokąd teraz? Wracasz do biblioteki na regularną randkę z Karolem Marksem?
Klaudia: Czy jedziecie do Gatczyny?
Zofia: Nie jedziemy.
Klaudia: To przez nas!

Inna: Dziewczyny, zapomnijcie o tym! Chodźmy do akademika! Zupełnie to zapomniałam, chodźmy jak najszybciej do akademika, mam dla was taką wiadomość!

 

10.

W akademiku Uniwersytetu

 

Inna: Wczoraj na tablicy ogłoszeń pojawiło się nowe ogłoszenie, które może szczególnie zainteresować tobie i Zośkę. Czytamy, że jutro, prawie dzisiaj, w auli małej biblioteki odbędzie się pierwsza próba Chóru Polonijnego. Dowiedziałam się też, że poprowadzi go młody, utalentowany student Konserwatorium.
Zofia: Już koniecznie pójdę.

 

11.

Audytorium w Konserwatorium. Pavel gra na fortepianie i frywolnie wstawia nieuchwytny motyw jazzowy do klasycznego utworu.

Profesor: Cóż, wystarczy, wystarczy! Zdałeś egzamin,  bo oceniłem twoje chuligaństwo. A co z twoim Oratorium? Oprócz wprowadzenia, jeszcze nic nie podałeś.
Paweł: Nie ma czasu.
Profesor: To jest problem każdego. Jeśli chodzi o twój własny problem, wydaje się, że jest to brak zaangażowania i skupienia. Wzięleś odpowiedzialność za ten chór. Teraz zainicjowałeś tę grupę i głupio nazwałeś ją "Dubki".
Paweł: "Lepki".
Profesor: "Lepki". Jeszcze gorzej! Młody człowieku, musisz tworzyć poważną muzykę! (zirytowany) Dobra, idź już.
Paweł: Dziękuję i do widzenia, Aleksiej Dmitrijevicz.
Profesor: Stepan, a ty dokąd idziesz? Proszę, podejdź do instrumentu, maestro!

 

12.

Na ulicy przed Konserwatorium

 

Paweł (do Stepana): Dobra, chodźmy! Chodź szybciej, weź się w garść! Jak tylko przyjedziemy, od razu zaangażuj się w pracę. Przyjrzyj się bliżej! Potrzebujemy trzech tenorów, dwóch sopranów, i oczywiście solistka!

Stepan: Wszyscy są studentami pierwszego roku.
Paweł: Dlaczego wszyscy? Nie wszyscy! Poza tym to nie ma znaczenia!
Stepan: Po prostu

oczekuję, że nasza frontmanka będzie doświadczona.
Paweł: Z każdej śpiewającej dziewczyny zrobię czołową wokalistkę! Pod warunkiem, że ma jakiś głos!
Stepan: Z każdej?
Paweł: Z każdej! Ale widzę, że mi nie wierzysz!
Stepan: Nie powiedziałem tego.
Paweł: Gotow więc przysiąc?
Stepan: Cóż, zamiast tego zróbmy zakład.
Paweł (zmieniając zdanie, lepiej określając, czego chce): W rzeczywistości każdej nie potrzebuję, potrzebuję najlepszej, bo znasz moje podejście do muzyki. Wobec tego podejścia nie zniosę żadnego spóźnienia, a także radziłbym nigdy się ze mną nie kłócić. Zrozumiałeś, kolego?

 

13.

Śpiąca Klaudia pamięta swojego ojca, wola go "Tato, tato!"

 

Inna (do głodnej studentki-"złodziejki" dwóch łyżek dżemu ze szafcy nocnej Klaudii): Co robisz? Jak śmiesz grzebać w nocnych szafkach innych studentek? Umieść to na miejscu!

Studentka-"złodziejka: Co ci do tego? Nie mieszaj się! Nawiasem mówiąc, mają stypendium w 900 rubli, ale zarabiają tyle pieniędzy tylko za dziękuję! Moi rodzice ciężko pracują w kołchozie za dni robocze. Nigdy nie widzieli tak dużych pieniędzy! Niech wrócą do Polski. Ale nie ... wątpię, żeby tam też dostali tyle pieniędzy. (pozostawia)

Klaudia: Znowu krzyczy! Co ja jej zrobiłam?
Inna: Nic nie zrobiła, jest z zazdrości. Nie zwracaj uwagi!
Klaudia: Gdzie jest Zośka?
Inna: Gdzie-gdzie? Poszedłam do chóru!
Klaudia: Do chóru? I nawet mnie nie obudziła!
Inna: Ale czytała całą noc!

 

14.

CHÓR

 

Paweł: Raz, dwa, trzy!

 

Chór śpiewa

 

Paweł: Dobra robota! Stiopa, słyszałeś? Znajdź źle zaśpiewaną nutę i zniszcz!
Stepan: Teraz, teraz! Słyszałem! Więc dziewczyny, gdzieś macie tutaj to miejsce ...

 

Nuci prawidłową nutę dla chóru

 

Zróbmy to jeszcze raz, trzy-cztery, i... !

 

Chór śpiewa

 

 

Zofia: Klaudio, dołącz do nas!
Paweł: Stop! Co się dzieje?
Klaudia: Witam, przepraszam pana.
Paweł: Nie rozumiem!
Klaudia: Przepraszam za spóźnienie.
Paweł: Widzę, że się spóźniłaś. Jak masz na imię?
Klaudia: Klaudia. Klaudia Kowal.

Paweł: Dlaczego nosisz kapcie, Klaudia Kowal? Cóż, wyjaśnij mi, wyjaśnij, dlaczego jesteś w kapciach. Masz takie podejście do prób choru? Chodzisz też na Uniwersytet w kapciach, albo myślisz, że muzyka to nie jest poważna sprawia?

 

Klaudia ucieka we łzach

 

Zofia: Pan Szachowskoj, to moja wina, czy mogę  ją odzyskać?
Paweł: Nie! Kontynuujemy próbę.
Stepan: Dobrze! Krótko z tego miejsca, widzę, że potraficie go zaśpiewać. Raz, trzy, cztery. Jeszcze raz!

 

Ciąg dalszy nie nastąpi

 

 

Edytowane 16 Maja 2022 przez Andrew Alexandre Owie (wyświetl historię edycji)

[Andrew Alexandre Owie]

Ściśle mówiąc, piosenkę tytułową wykonywała Łarisa Mondrus od wczesnych lat 60-tych. Edita Pjecha nigdy jej nie śpiewała, w przeciwieństwie do wielu innych piosenek, którymi dzieliła się z innymi gwiazdami. Taka praktyka była wtedy zwyczajna.

 

 

Nie należy jednak zapominać, że Klaudia Kowal i Pawieł (Pasza) Szachowskoj są

odpowiednio zbiorczym obrazem ówczesnych gwiazd i kompozytorów rosyjskiej  pop muzyki lat 50-60-ch, w wększości reprezentowanych przez Żydów! Ale zwykli ludzie nigdy nie przywiązywali do tego wagi, ponieważ panowało międzynarodowe braterstwo wśród obywateli tego kraju. 

 

Nie jestem zadowolony z tytułowej piosenki w serialu IMHO, powinna brzmieć łagodniej, a nie tak brawurowo. Mimo wszystko, Pieśń nad Pieśniami. 

 

 

 

Edytowane 21 Stycznia 2021 przez Andrew Alexandre Owie (wyświetl historię edycji)

[Andrew Alexandre Owie]

Edita Pjecha (Édith-Mariе Pierha) nie była pochodzenia żydowskiego, była Polką czystej krwi, w latach wojny jej ojczym pracował w kopalni węgla we Francji, a ona mówiła tylko po francusku.

 

 

W pierwszych latach życia w Rosji mówiła po rosyjsku z wyczuwalnym akcentem, ale szybko go zgubiła.

 

 

Ale zachowała swoją wyjątkową barwę głosu.

 

 

Gwiazdy pop muzyki  na całym świecie żyją dobrze. Nie ważne gdzie, czy to w Chinach, w Stanach Zjednoczonych czy w Rosji. Tak było zawsze.

 

 

Pensja inżyniera w Rosji Radzieckiej wynosiła średnio 120 rubli miesięcznie, po opłaceniu podatków i usług mieszkaniowych i komunalnych było około 72 rubli.

 

 

Średni dochód słynnego, wielomilionowego ulubieńca, gwiazdy pop muzyki, wynosił średnio 700-800 rubli na jeden koncert.

 

 

Mogli wiele zarabiać, mieszkania, samochody itp.
Jeśli chodzi o Pjechę, to sam los, jej fortuna nie pozostawiały jej wyboru. Musiała być gwiazdą w zagranicznym wielkim kraju, stała się gwiazdą i zrobiła tam długą błyskotliwą karierę na scenie.

 

 

Początkowo śpiewała po polsku, zadebiutowała piosenką "Czerwony autobus". Była także gwiazdą filmową.

 

W rzeczywistości ona i jej pierwszy mąż, Aleksandr Bronewicki, byli bardzo mądrą parą. Ale był osobowością kontrowersyjną, a jego wizerunek jako głównego bohatera serialu w większości zachował jedynie jego oddanie muzyce i wymaganie, które przerodziło się w tyranię.

 

 

Nawiasem mówiąc, w prawdziwym życiu łączył cechy charakteru kilku członków swojego zespołu, tak jak zostali oni pokazani w serialu telewizyjnym, i nie był tak impulsywny.

 

 

Jako pierwsza zdjęła mikrofon ze stojaka, zaczęła wchodzić na scenę i rozmawiać z publicznością. Jako pierwsza obchodziła rocznice swojej twórczej kariery i urodziny na scenie.

 

W 1983 i 1986 występowała dla żołnierzy Zgrupowania Sił Radzieckich w Afganistanie (Kabul, Bagram, Jalalabad, Kunduz).

 

Edyta Pieсha z wnukiem

 

 

Edytowane 21 Stycznia 2021 przez Andrew Alexandre Owie (wyświetl historię edycji)

[Andrew Alexandre Owie]

"Okrągła" lub "zaraźliwa" piosenka, Pasza ma obsesję  jej w serialu, została napisana przez Michała Tanicza (Tanchilewicza), Igora Szaferana, a skomponowana przez Oskara Feltsmana. W piosence czytamy: „Zaadresowana do przyjaciela, piosenka zatacza koło, // Ponieważ ziemia jest okrągła. La la la la!"

 

 

Pierwszym i kultowym wykonawcą piosenki był kolejny prototyp z Klaudii Kowal, słynna pop gwiazda Nina Dorda.

 

W 1946 roku Nina Dorda występowała  w orkiestrze restauracji hotelu "Moskwa", gdzie poznała pianistę Michaiła Lipskiego, którego poślubiła. Lipsky wywarł znaczący wpływ na karierę artystyczną żony, znajdując dla niej popularny wizerunek sceniczny.

 

 

Nina Dorda była solistką Moscow Music Hall i podróżowała po całym świecie i, jak sama przyznaje, pozwalała sobie wówczas na "ekstremalne" działania.  Jedna z pierwszych dziewczyny w Moskwie zasiadła za kierownicą własnego samochodu "Pobieda". To wstrząsnąło wyobraźnią działaczy partii komunistycznej.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jurij Pimienow "Nowa Moskwa 

 

Nina Dorda była pierwowzorem wokalistki Very Gordy, bohaterki powieści Wasilija Aksijonowa "Moskiewska Saga".

 

Roboczy moment kręcenia serialu telewizyjnego

 

Edytowane 21 Stycznia 2021 przez Andrew Alexandre Owie (wyświetl historię edycji)

[Andrew Alexandre Owie]

I'll translate a few episodes. The opening episodes are very poetic, a true love poem. But then the creative imagination of the authors dimmed a lot, and even the brilliant actors and actresses did not manage to compensate for the mistakes of the screenwriters. Those who wrote the show were born in the 1990s, and their understanding of many aspects of the Plusquamperfect era was rather primitive. The stereotypes killed the show just as curiosity killed the cat. Both extremes should be avoided at all costs.

 

Przetłumaczę parę odcinków. Początkowe odcinki są bardzo poetyckie, prawdziwy poemat miłosny. Ale potem wyobraźnia twórcza autorów bardzo przygasła, i nawet znakomici aktorzy i aktorki nie zdołali zrekompensować błędów scenarzystów. Ci, którzy napisali serial, urodzili się w latach 90., a ich zrozumienie wielu aspektów epoki Plusquamperfect było raczej prymitywne. Stereotypy zabiły serial, tak jak ciekawość zabiła kota. Należy za wszelką cenę unikać tych dwóch skrajności.

 

___________

ANTIDISCLAIMER

To be continued within my means and capacities and for good measure. No special promises or timing. Results ain't guaranteed. 

 

Edytowane 20 Stycznia 2021 przez Andrew Alexandre Owie (wyświetl historię edycji)