Przybywamy w najdumniejszej postaci

[Robert X]

Zawsze to piętno odejścia na czołach
i bezawaryjny mechanizm przemijania
nakręcony wraz z powitalnym płaczem.

Te ręce zaplątane w grzywę błękitnego konia
gdy na posłaniach mózgów wylegują się demony
a w oczach noc zapada
bo zbliżające się odgłosy dział wiosny
ośmielają oddziały powstańcze
i suną pociągi wyładowane amunicją trawy.

Ustrojeni w piórka przeglądamy się w kałużach ulic
i chowamy głowy w chmurach.
I podziwiamy ogień wtrącony w kamienne akty.

W śladach stóp są linie przerywane
i przerwane.
Wiatr porywa nas w najskromniejszej z postaci.
I nie unikną wstąpienia w jego ciało
skały skruszone w swojej wyniosłości.

Sylwetki roztrzaskane o posadzki czasu
okupują miasta.
Obdzieramy z kurzu umarłych
co sięgnęli po najwyższą ciemność
i przełamali się nią
jak chlebem
gdy ich serca zostały przyłapane na ostatnim uczynku.

Sypią się karty z talii przypadku.
I musimy zagrać tym co mamy.
Miną zwycięscy pokrywa się słabe rozdanie.

Gdzie w koronie ziemi szeleszczą rzeki milowe
tam musimy w nie wkroczyć
bo ani jeden prom brzegów nie łączy
a nie przerzuci się ich cezarową kością.
Niewinni jak promień słońca
przybywamy w najdumniejszej postaci
i patrzymy
z pozycji niedokonanej
w obszar zatajeń