Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ten, co z nią wcześniej był


Gość Franek K

Rekomendowane odpowiedzi

Gość Franek K

 

 

В тот вечер я не пил, не пел,

Я на нее вовсю глядел,

Как смотрят дети, как смотрят дети,

Но тот, кто раньше с нею был,

Сказал мне, чтоб я уходил,

Сказал мне, чтоб я уходил,

Что мне не светит.

 

И тот, кто раньше с нею был,

Он мне грубил, он мне грозил,

А я все помню, я был не пьяный.

Когда ж я уходить решил,

Она сказала: - Не спеши!

Она сказала: - Не спеши,

Ведь слишком рано.

 

Но тот, кто раньше с нею был,

Меня, как видно, не забыл,

И как-то в осень, и как-то в осень

Иду с дружком, гляжу - стоят.

Они стояли молча в ряд,

Они стояли молча в ряд,

Их было восемь.

 

Со мною нож, решил я: что ж,

Меня так просто не возьмешь.

Держитесь, гады! Держитесь, гады!

К чему задаром пропадать?

Ударил первым я тогда,

Ударил первым я тогда

Так было надо.

 

Но тот, кто раньше с нею был,

Он эту кашу заварил

Вполне серьезно, вполне серьезно.

Мне кто-то на плечи повис,

Валюха крикнул: - Берегись! 

Валюха крикнул: - Берегись!

Но было поздно.

 

За восемь бед - один ответ.

В тюрьме есть тоже лазарет,

Я там валялся, я там валялся.

Врач резал вдоль и поперек,

Он мне сказал: - Держись, браток!

Он мне сказал: - Держись, браток! 

И я держался.

 

Разлука мигом пронеслась.

Она меня не дождалась,

Но я прощаю, ее прощаю.

Ее, конечно, я простил,

Того ж, кто раньше с нею был,

Того, кто раньше с нею был,

Не извиняю.

 

Ее, конечно, я простил,

Того ж, кто раньше с нею был,

Того, кто раньше с нею был,

Я повстречаю!

Tekst pochodzi z

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

A to mój przekład:

 

Nie piłem wódki w wieczór ten,

I na nią wciąż gapiłem się,

Jak patrzą dzieci, jak patrzą dzieci,

Lecz ten, który z nią przedtem był

Powiedział – czas żebyś się zmył,

Powiedział – czas żebyś się zmył,

Tak będzie lepiej.

 

I ten, który z nią przedtem był

Wciąż groził mi i ze mnie kpił,

Pamiętam wszystko, bo byłem trzeźwy.

Gdy się zebrałem, by już iść

Nie spiesz się tak – mówiła mi,

Nie spiesz się tak – mówiła mi.

Jest jeszcze wcześnie.

 

Lecz ten, który z nią przedtem był

Jakoś mnie sobie w pamięć wbił

I gdzieś w jesieni, i gdzieś w jesieni

Wpadłem na niego, niech to szlag!

Z ósemką kumpli sobie stał,

Z ósemką kumpli sobie stał,

Groźnie milczeli...

 

Ja miałem nóż, przydatna rzecz,

Stwierdziłem więc, że skóry mej

Tanio nie sprzedam, tanio nie sprzedam,

Cóż było robić? Tak chciał los,

Wyprowadziłem pierwszy cios,

Wyprowadziłem pierwszy cios,

Tak było trzeba.

 

A ten, który był przedtem z nią

Bardzo poważnie sprawę wziął,

Na serio całkiem, na serio całkiem,

Z tyłu mnie zaszedł jeden z nich,

Uwaga! - kumpel krzyknął mi,

Uwaga! - kumpel krzyknął mi,

Lecz poniewczasie.

 

W ciągu lat ośmiu – jeden list,

A w pierdlu także szpital jest,

Ja tam leżałem, ja tam leżałem,

A lekarz ciął mnie wzdłuż i wszerz

I mówił: bracie, trzymaj się,

I mówił: bracie, trzymaj się,

I się trzymałem.

 

Rozstanie przeszło migiem, lecz

Ona nie doczekała mnie,

Wybaczam i żalu nie czuję,

W mej duszy jednak zadra tkwi

Do tego, co z nią przedtem był,

Do tego, co z nią przedtem był,

Więc nie daruję!

 

W mej duszy ciągle zadra tkwi,

Dopadnę tego, co z nią był,

Dopadnę tego, co z nią był,

Mordę mu skuję!

 
Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Franek K Что мне не светит  Szto mnie nie swiecic = Że nie mam szans, to nie dla ciebie, etc. (Idiom mowy potocznej). 

 

Doskonałe, wspaniałe, bardzo profesjonalne i najdokładniejsze tłumaczenie. Zdejmuję kapelusz! 

Zasługuje na publikację, bo to osiągnięcie. 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 2 miesiące temu...

@Franek K @Franek K skąd to się wzięło w 21 jak było w 20? ;)

 

Dobrze rozumiesz rosyjski, to pozwolę sobie zarekomendować ci całkiem inną poezję śpiewaną - zespół Leningrad ;)  wiem że to nie Wysocki, ani Okudżawa czy Gorodnicki - ale....

 

  wolność

 kiedy nie ma forsy

  tylko nie ze mną

Edytowane przez Antoine W (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Franek K

@Antoine W

 

No nie tak do końca. Osoby z polskimi korzeniami mają możliwość osiedlenia się w Polsce. Akcja nie ma może dużego rozmachu, ale ma miejsce. Sam znam osobiście jednego przesiedleńca.

 

To z filmu Brat2:

 

 

 

A to mój ulubiony numer Bi2.

 

 

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Franek K jednego na pewno tak - pomoc i chęć do Ich przyjęcia tutaj, nie ma się nijak do np. niemieckiego rozwiązania :( Zostawiono ich, a te gesty tylko pogarszają gorycz :( (a niby Polaków ubywa)

@Franek K Nie znałem tego filmu - fajnie że ktoś dał do piosenki tłumaczenie, nikt z moich znajomych nie kuma po rosyjsku :( (jeden owszem, tak, ale pracuje z Ukraińcami w Holandii)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jest skromny i nie wierzy w swój talent, jego tłumaczenie Wysockiego to "przetłumaczyć dosłownie" + "oddać ducha opowieści". Ideał. Gdybym był wydawcą, prosiłbym go o przetłumaczenie jeszcze kilku wierszy Wysockiego, aby przekonać się, że jego sukces nie był przypadkowy, wtedy poprosiłbym go o przetłumaczenie wielotomowej serii złożonej z niewielkich tomików quasi-kryminalna, wojenna, filozoficzna, humorystyczna poezja tego poety. Oczywiście pierwsze tego typu wydawnie, zwłaszcza bez szerokiej kampanii reklamowej, może nie być bardzo opłacalne, ale z czasem zamieniłoby się w długoterminowy zyskowny atut. Z każdym nowym wydaniem tłumacz mógł by ulepszać swoje tłumaczenia. Zarówno wydawca, jak i tłumacz i jego agent będą bogacej z każdym wydaniem. Wysocki jest już klasykiem literatury rosyjskiej, nie można go porównywać ani z autorami piosenek, ani nawet z poetami rockowymi lat 80. i 90., takimi jak Tsoi. Z dołączonym dyskiem wystarczyłoby ich wspólnej kolekcji.

 

 

Edytowane przez Andrew Alexandre Owie (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Franek K

@Andrew Alexandre Owie

 

Ale dlaczego tak deprecjonujesz tego Tsoya? Jego teksty też są bardzo dobre przecież. Podobnie zresztą jak np. Szewczuka. Wysocki to klasyk i jego teksty doczekały się w Polsce wielu tłumaczeń. Naprawdę trudno się przebić z nowymi, zwłaszcza gdy nie ma się uznanego nazwiska :(

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Franek K

Tsoi jest muzykiem rockowym, jego poezja i muzyka są niepodzielne, podobnie jak muzyka i teksty Szewczuka. Vysocki jest poetą, jego teksty mogą z powodzeniem konkurować z jego muzyką, ściśle mówiąc, nie potrzebują muzyki. Jest poetą, a jego talent jest oczywiście większy niż talent Tsoja czy jakiegokolwiek innego muzyka. Vysocki nie został jeszcze poprawnie przetłumaczony na język polski. Polska zna Wysockiego jako jednostkę, ale nie jest dobrze zaznajomiona z jego wszechstronną twórczością. Jego polskie tłumaczenia są nie doskonałe. Trzeba stworzyć odpowiedni standard tłumaczeń Wysockiego. Jeśli chodzi o Tsoi, jego poezja jest bardzo prosta. Mam na myśli formę, a nie treść.
Tsoi, Szevczuk to wczorajsi bohaterowie, choć ich fandomy są ogromne. Ich prace nie są dziś zbyt popularne. Vysocki nie jest zależny od czasu dzięki wysokiej jakości artystycznej jego tekstów. 

Jest wielkim poetą narodowym

To jest obiektywne. Na przykład nie jestem jego fanem, ale widzę jego wielkość. Tsoj i Szewczuk pozostawiają mnie obojętnym.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 3 tygodnie później...

@Franek K

 

Gołos Vysockowa: "Takaja sowsiem błatnaja piesnia iz spiektakla "Mikrorajon". Eto nam w nasledstwo ot starowa tieatra dramy i komiedii dostałoś. Eto - tiema odnowo parnia, ciełowieka, kotoryj wiernułsia iz zaklucienija i prodołżajet zanimacsia niechoroszimi diełami".
Koncert w kafe "Molekuła" 20 aprela 1965 g.

 

Głos Wysockiego: "Taka kompletnie zbójecka piosenka ze spektaklu  "Osiedla". Odziedziczyliśmy to po dawnym teatrze dramatu i komedii. To temat jednego faceta, mężczyzny, który wrócił z więzienia i nadal robi złe rzeczy".
Koncert w kawiarni "Molekuła" 20 kwietnia 1965 roku

 

 

Edytowane przez Andrew Alexandre Owie (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana… Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg. Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka.   Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż. Tam w dole czaiła się cisza, choć słońce padało jasno i ostro. Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów.   Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne światło.   A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot. Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie.   Przechodzę, przechodziłem albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb...   Tej całej maestrii starodawnego zdobienia. Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien.   Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria...   Choć niezwykle brudna. Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai...   Twarze wykute w kamieniu. Popiersia. Filary. Freski. Woluty. Liście akantów o postrzępionym, dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji.   Atlasy podpierające masywne balkony… Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią.   Metopy, tryglify. Zawiłe meandry…   Wydłużone, niskie prostokąty dające możliwość rozbudowanych scen.   Nieskończonych fantazji.   Jest ostrość i wyrazistość świadcząca o chorobie umysłu. O gorączce.   Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu. I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie… I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem.   A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale.   Coś mnie ciągnęło donikąd. Do tej feerii majaków. Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury.   Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy...   Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki.   Mozaika wejść i wyjść. Fasady w słońcu, podwórza w półcieniu.   Poprzecinane ciemnymi szczelinami puste place z mżącymi pikselami wewnątrz. Od nie wiadomo czego, ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico.   Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety.   Szare.   Coś na podobieństwo duchów. Zjaw…   Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej.   Przechodziłem tu wiele razy, od zarania swojego jestestwa.   Przechodziłem i widzę, coś czego nigdy wcześniej nie widziałem.   Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność.   Mur.   Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe. Zdobione finezyjnie pałace. Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane.   Szedłem za nią. Za tą kobietą.   Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem. Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią.   W meandrach labiryntu wąskich uliczek szept mieszał się z piskliwym szumem gorączki.   Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych...   *   Znowu zapadam się w noc.   Idę.   Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia.   Stąpam po parkiecie z dębowej klepki. Przez zimne pokoje, korytarze jakiegoś pałacu, w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru.   W którym doskwiera nieustannie szemrzący w uszach nurt wezbranej krwi.   Balet drgających cieni na ścianach, suficie… Mojej twarzy...   Od płomieni świec, które ktoś kiedyś poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie....   Wróciłem. Jestem…   A czy ty jesteś?   Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw.   Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym.   Rysując koła przeogromne w powietrzu, kroczysz powoli przede mną, trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje.   I nucisz cicho kołysankę, kiedy zmęczony siadam na podłodze, na ziemi...   Kładę się na twoim grobie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25)    
    • Ale dlaczego więźniarką ZIEMI?
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Sytuacja jest patowa,ujmę to najprościej, przed snem lepiej film obejrzeć o "Królowym Moście" Pozdrawiam Adam
    • siedzimy na błoniach popijając jogurt   to jest ten moment kiedy widać jednocześnie słońce księżyc i gwiazdy   Julek mówi że początek to było jedno Wielkie Pierdolnięcie jest z technikum i wie co mówi ale ja czuję że było zgoła inaczej   byliśmy tam wszyscy na samym początku ktoś coś powiedział ktoś się nie zgodził i tak się zaczęło    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...