Prośba do dłoni

[Aleksandra]

Przemierzam mieszkanie w tę i z powrotem,

Dłonią ocieram czoło,

Kłykcie, opuszki, paznokcie lśnią potem,

Gdy wszystko szarzeje wokoło.

 

Z krainy ociekającej barwami, jasnością,

Pozostał bezbarwny cień.

Czyjeś oblicze spoziera z litością

Z lustra naprzeciw mnie.

 

Po raz kolejny z bijącym sercem

Próbuję znaleźć sens.

Wzrokiem martwym patrzę na ręce,

One zbawieniem od klęsk.

 

Najsamotniejsza decyzja okrutnie ponagla,

Gdy dusza opuścić próbuje powłokę,

Gdy po raz kolejny te dłonie błaga,

By zakończyły mroczną epokę

Zwaną życiem.

 

Edytowane 6 Listopada 2020 przez Aleksandra (wyświetl historię edycji)