Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Piszesz tak, jak gdybym ja stał poza Bogiem. Ja Boga szanuję i wierzę w Niego, bardzo sumiennie, ale tylko w profilu stricte katolickim. W moim wierszu jest fraza o Kabarecie Voltaire, to był taki teatr absurdów, gdzie w Zurichu w roku 1916 wodewil gonił wodewil, wszystko było komedią i parodią, wiesz, dla mnie traktowanie Boga bez katolickich korzeni, to trochę freak show coś co jest tylko przedstawieniem i gagiem. Przepraszam. Zrozum, że tak to czuję, rozumiem, że ktoś inny może traktować takie rzeczy poważnie. I szanuję wszystkich ludzi, dla mnie mogą nawet wierzyć w Marsjan.

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

NAWET Z DWOMA? ;)))))) A to ci  belzebub! ;;))

Dla mojego dobra słowo "KATOLICKI" będę powtarzał NON STOP, nie słyszałem o tym przypadku. Mało mnie szczerze to porusza. Ja w księży nie wierzę, tylko w katolicki model rozumienia zbawienia, praw, tradycji, i norm klasyfikacji i interpretacji duchowych. Według mnie jeżeli to fakt, to ktoś taki, (bo to dla mnie już nie ksiądz) powinien zostać natychmiast wykluczony z Kościoła, to profanacja. jestem też za bezwzględnie radykalnym prawem rozprawiania się z takimi fetyszystami Wiary. Natomiast, trudno bym kierując się twoim przykładem miał problem z własną Wiarą.  Przecież wszędzie są ludzie, którzy łamią zasady zawodowe, moralne i obyczajowe. To się dzieje bezdyskusyjnie w każdym zawodzie. Są nieetyczni nauczyciele, stróże prawa wszelakiej proweniencji, etycy czy filozofowie. Musiałbym być chyba ostro ekstremistyczny bym takie sprawy indywidualnych zdarzeń --> miał przerzucać na system własnych wartości. Nie ma takiej opcji. Szatan działa wszędzie, w twoim otoczeniu też i nawet na Mauritiusie na który się wybierasz jako pseudo-ewangelistka ;) No nie oszukujmy się, bądźmy realistami Valerio ;) To co napisałaś to już niemal trywialny i banalny dadaizm z Kabaretu Voltaire ;) 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A jedź, nawet jutro, jestem za wolnym światem. Zastanawiam się tylko nad rysem moralnym tych "nowonarodzonych osób", jak zrozumiałem, do nich się zaliczasz? Pisałaś niedawno, że się we mnie możesz zakochać, wtedy aż mnie zmroziło ;)), no tak napisałaś pod którymś tam moim wierszem w komentarzu -  ale nie dopytałaś nawet czy ja już w związku nie jestem? To znaczy, że ten moralny system wartości obowiązuje księży katolickich (skoro stawiasz mi przykłady pogubionych ludzi nie na właściwym miejscu) ale... ewangelistek mauritiusowych już nie? Jak rozumiem:  "Nowonarodzeni" mają status zwolnionych z nieczynienia co innym niemiłe, no bo każda potencjalna żona - nie toleruje bałamutnic własnego męża ;)?

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Acha, czyli ja się bronię, bo od ciebie bije ta energia, rozumiem, no to zrozumiałem, że muszę chyba red bulla strzelić, może skrzydła mi urosną, hmmm? Nie no Cabaret Voltair to pikuś, cały Zurich oddałby wszystkie banki za tą twą ewangelię ;))) Wiesz co? Uwielbiam cię! Serio! ;)

Opublikowano

zastanawiam się na czym polega Twoje uwielbienie, wielbisz mnie, pijąc coś tam?:) śniłeś mi się chyba całą noc, byliśmy parą bądź małżeństwem, tego nie wiem, byliśmy razem. żyliśmy w dwudziestoleciu międzywojennym, mieliśmy inne ciuchy, ja jasną sukienkę, ty miałeś białą koszulę, mieliśmy samochód, miał długi przód, był srebrny, szary, taki starodawny, jeździliśmy wokół jeziora, małego jeziorka, zmieniała się perspektywa, zjeździliśmy w dół tego jeziora, gdzieś tam słyszałam jakiś gwar, muzykę, jakieś drzewa, delikatne pagórki. później byliśmy już w swoim domu, byliśmy też u kogoś w odwiedzinach. pamiętam podałeś mi małego niemowlaka do karmienia. nie wiem czy to było nasze dziecko czy znaleźliśmy po drodze. zaczęłam karmić go piersią, ale te dziecko nie umiało jeść, trochę zjadło z jednej strony, jakby mojej lewo od serca. śmiałam się, że mam mleko i że cały czas musiałam mieć mleko. powiedziałeś, że później nakarmię i usnęło mi na rękach i go położyłeś. 

 

mam przerwę na obiad, dobrze, że wcześniej o tym pomyślałam. o wielu swych rzeczach się dowiedziałam, także przydatne.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Valerio? No bardzo ładny to sen, i jest mi miło gdy to czytam, ale... wydaje mi się, że zabrnęłaś bardzo daleko. Ten cały świat w którym my (zresztą wszyscy) się tutaj poruszamy jest tylko wirtualny, niepotrzebnie angażujesz się aż tak mocno w emocje portalowe, to jest tylko kreacja, nakładka na naszą codzienną i w dzisiejszych czasach mozolną rzeczywistość, i przez te wszystkie ograniczenia, które musimy i chcemy wypełniać w czasach zarazy. Internet jest odskocznią, i czasem zwłaszcza my wierszokreatywni tworzymy zbyt asertywne teksty, i dyskusje. Nie powinnaś przykładać do tego --> aż tyle emocji! Skoro to wszystko o czym publicznie przecież piszemy zaczyna ci się już śnić, to staje się to nieco zbyt rzeczywiste. Ja wyślę kolejny tekst (wierszyk) na portal dedykując go (ale oczywiście nieoficjalnie - w treści) --> dla Ciebie, Będzie pasował do zaistniałej sytuacji. Jest łagodny i miły, ale opowiada o właśnie takiej ludzkiej zbyt kreatywnej jaźni. 

 

Za kilka minut wrzucę tekst. Bo właśnie mam kawkę i ciasteczko na stole. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tylko co ma do tego AI? AI będzie tak funkcjonować, jak ją zaprogramują ludzie, a ci oczywiście zrobią to zgodnie z jakimiś wzorcami. Pytanie - jacy to będą ludzie i w jaki sposób wychowani. A to, że koncepcje wychowawcze się zmieniają, nie ulega wątpliwości, odkąd potrzeby jednostki zostały postawione ponad potrzeby wspólnotowe. Sztuczna inteligencja nie stoi jednak w kontrze do czegokolwiek, odzwierciedla tylko bieżący stan rzeczy. Oparta (głównie) o modele językowe, operuje jedynie na systemie kodów i znaczeń. To my ją 'wychowujemy', jeśli można to tak nazwać,  ucząc pewnej struktury, odzwierciedlającej mniej więcej naszą logiczną percepcję, nasz aparat pojęciowy. AI nie rozumie rzeczywistości jako czegoś ciągłego, zmieniającego się pozostającego w ruchu, ewoluującego zrelatywizowanego, tylko jako zbiór stałych elementów, które zostały wprowadzone do bazy danych i w ich obrębie się porusza. A elementy te już wprowadza człowiek, który może być dobry lub zły, głupi lub mądry, mieć rozwiniętą wyobraźnię lub nie, rozległą lub wąską wiedzę.... No i trzeba jeszcze dodać, że AI jest - na razie - tworzona do realizowania określonych zadań, co pokazuje, że człowiek jednak chce pozostać wolny i zrzucić na nią to, czego wykonywanie go ogranicza. Odszedłem trochę od tematu, a zmierzałem do tego, że AI będzie w stanie 'widzieć' różnice', o których piszesz, jeśli tego zostanie nauczona.  Chyba, że chcesz powiedzieć, że sam czujesz się trochę taką sztuczną inteligencją, bezdusznie programowaną do pełnienia określonych funkcji  narzuconych przez zewnętrzny, techniczny plan, a nie dzieckiem wychowywanym do samodzielnej realizacji siebie, w zgodzie z tym, czego AI jeszcze nie posiada (wolna wola, samoświadomość).
    • Na pierwszy rzut oka ma to być coś sonetopodobnego. Ale popłynęłaś po tym jeziorze... w szuwary, Środki artystyczne zostały dobrze dobrane. obrazy są plastyczne, żyjące, z łatwością poddają się wizualizacji. Tymczasem forma sprawia wrażenie bardzo nieudolnie skleconego pancerza, w którym wiersz się dusi i dogorywa, a to przez nienaturalne inwersje, a to przez brak rytmu, a to przez pokracznie poprzekręcaną gramatykę. W ten sposób od razu pokazujesz czytelnikowi wszystkie słabe miejsca, gdzie nie umiałaś sobie do końca poradzić z językowym budulcem. Niech będzie to zwykły, wolny wiersz, który uwolnisz z tego stylistycznego żelastwa, a jeśli koniecznie upierasz się przy sonetach, to trzeba więcej treningu, bo tu już 'intuicyjnie' się nie da.
    • Kluczowe pytanie - co to znaczy 'lirycznieć'?  Życie staje się poezją, to oczywiście wynika samo z siebie, ale interpretacja utworu musi wyjść poza zwykłe ubarwianie, upiększanie. Wpisanie wspólnie przeżywanego czasu w wiersz zdefiniowany jako określona struktura, ma charakter o wiele bardziej brzemienny w skutki. Liryka jest przede wszystkim poszukiwaniem formy dla emocji, a jakie to ma konsekwencje dla bohaterów lirycznych? Jeśli ich doświadczenia zostaną przeniesione w rzeczywistość metafor, wówczas okaże się, że współdzielenie codzienności jest zarazem tworzeniem jej tak, jak poeta tworzy swoje dzieło - budowaniem sensu (życia) poprzez indywidualizację tego, co ogólne i nieokreślone. Np. we fragmencie ze sklepem - wszyscy tam robią zakupy, ale dla bohaterów nie jest to zwykłe wyjście do sklepu, bo liryka tak manipuluje percepcją, aby mieli poczucie, że chodzi o coś zupełnie innego. Realność staje się umowna,  jej poszczególne elementy mają być tylko nośnikami czegoś, co istnieje jedynie w świadomości i  osób mówiących w wierszu. Upraszczając - lirycznieć to budować rzeczywistość i kod, który ją na nowo zdefiniuje (niekoniecznie werbalny), zgodnie z tym, jak w niej chcą funkcjonować bohaterowie wiersza, czy jak to sobie - wspólnie - wyobrażają.
    • Zastanawiająca przypowieść, w której prosta obserwacja przechodzi w trafną ekstrapolację. Gwarowa 'śleboda' dodaje wierszowi ciekawego smaku.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Porażająco głęboka refleksja na tle nieistotnej reszty.   Ale dam lajka, bo moc tej cząstki rekompensuje wszystko inne.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...