Elegia o Dziewce Nietkniętej Akt I

[Lach Pustelnik]

------------------------------------------------Elegia o Dziewce Nietkniętej

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Wstęp.

Opowiadają Narrator i Stańczyk.

 

Narrator:

 

- Wychowała się w Zameczku,

Małym, spokojnym miasteczku,

W którym też się urodziła

I tam szkoły ukończyła.

 

Mieszkała w nim całe życie

I marzyła sobie skrycie

By swe życie oddać całe

Bogu. I na bożą chwałę.

 

Śliczna była, lecz nieśmiała

I choć spojrzeń przyciągała

Wielu chłopców - i dorosłych,

Na nic były ich zaloty.

 

Książek wiele przeczytała

A czytając, rozmyślała

O wieczności, o swym losie

I o tym, jakie pokłosie

Będzie jej życia na ziemi,

I czy dobro się rozpleni,

I jak temu się przysłużyć

I przez wiarę - Bogu służyć.

 

Stańczyk:

 

- I wstydliwa bardzo była

Bowiem nawet, gdy się myła

Z trudem się tam dotykała

Chociaż, kiedy była mała,

Mama jej wytłumaczyła

By dokładnie się tam myła

Że to ważne jest by w wannie

Podmywała się starannie

By po każdym załatwieniu

Pamiętała o higienie.

 

Narrator: 

 

- Ojca zaś chłodnego miała

I choć wszystko dostawała

O co tylko poprosiła

To była w niej jakaś siła

Która ją powstrzymywała

I dlatego nie siadała

Nigdy na jego kolanach

Tak, jak zwykła brać ją mama.

 

Stańczyk:

 

- Ta zaś ją odeszła młodo

Kiedy, nie chcąc być przeszkodą,

Bliskim, gdy zachorowała,

Otruła się, gdyż wiedziała

Że choroba ta cierpienie

Wieszczy pewne. I zniszczenie.

 

Ojciec przez to chciał się zabić

A córkę dziadkom zostawić

By ją dalej wychowali

I o przyszłość jej zadbali.

 

Ale czas podleczył rany,

I w córce był zakochany

Tak, że dla niej żyć chciał dalej.

Jej poświęcić życie całe!

……………………….

 

Wybór

Narrator:

- Kiedy z domu wychodziła,

I na skwerek przychodziła,

Spotkać się z koleżankami,

Pobawić z rówieśniczkami,

Te, gdy się już tam zebrały,

Na podwórku, to się śmiały

Że gdy chłopiec swój rozporek

Porozpina, tam potworek

Sobie mieszka. Przypomina 

kształtem glistę. Albo węża

Różowego i dziwnego!

Coś bardzo zagadkowego!

A co więcej, wąż ten czasem

Staje strasznym się grubasem

Jak poczwara się przemienia

Rośnie szybko z podniecenia

I, że chłopcu w takiej chwili,

Wzrok się zmienia, i Godzilli

Ma spojrzenie. Wtedy zmysły

Jakby traci. Ciężko dyszy

Aż do czasu, gdy mu minie

I ten urok z niego spłynie!

 

Stańczyk:

 

- Jedna toto już widziała

W dłoni brata. I ta pała

Wielka była niesłychanie

Brat masował ją w tym stanie

Jakby pragnął ją tam wsadzić

Skąd ten potwór zwykł wyłazić.

- Skąd wyłaził?? – ją pytały.

Ano z brzucha, gdzie, jak mały,

Cicho sobie odpoczywa

W ciepłym miejscu. Ale bywa

Że wychodzi i rozrabia!

Brat się wtedy z nim zabawia!

 

Narrator:

 

- I co dalej? – pyta Lona

Tym opisem przerażona.

- Potem zaś, ta gruba żyła,

Ze swej paszczy wypuściła

Strumień dziwnej, lepkiej cieczy

Nigdym wcześniej takich rzeczy

Na swe oczy nie widziała!

- I co dalej?! – No, ta pała,

Znowu mała się zrobiła

I do brzucha powróciła!

 

Stańczyk:

 

- Takich rozmów więcej było,

Aż się z czasem wyjaśniło,

Że ta glista, otłuszczona,

Wgłąb jej dziewiczego łona,

Wtargnie. Kiedy będzie chciała

Mieć swe dzieci. To ta pała

Siłą będzie w nią wciskana!

I krew przy tym też rozlana

Tryśnie! Gdy pęknie jej błona!

 

Narrator:

 

- Przerażona była Lona

Gdy sobie wyobrażała,

Jak bardzo będzie cierpiała

Jeśli matką zechce zostać

Czemu musieć będzie sprostać!

Wieczorami na kolanach,

Błagała Chrystusa Pana

Rączki na piersiach składała

I żarliwie przemawiała

Do serca Jezusowego,

Nad łóżkiem zawieszonego:

 

Stańczyk:

 

- Chryste, niechaj to stworzenie,

Które zowią przyrodzeniem,

Nie splami… mojego ciała…

Tak bym wiele za to dała…

Byś mi przyrzekł…  że pomożesz…

Jak tak błagam Cię…  W pokorze…

Tylko Tobie....  oddam siebie…

Boś  Ty Panem jest tam…, w niebie…

I dla Ciebie czystą… pragnę…,

Być … na wieki, wieków… Amen!

 

Narrator:

 

- Tak Bogu obiecywała

I tym się uspakajała.

 

Stańczyk:

- Później zaś ojcu wyznała,

Że już zadecydowała,

Że zrobi z życia swojego

Dla Jezusa dar. Dla Niego

Wstąpi czysta do klasztoru

Że to sprawa jej wyboru.

 

Narrator:

Ojciec córce nie odradzał,

Chociaż w sercu się nie zgadzał

Z tym, co Bóg był mu zgotował,

Gdy - na starość się szykował.

 

Stańczyk:

- Bowiem marzył nieraz skrycie,

Że urządzi sobie życie

Przy swej córce. Jej rodzinie.

I przy wnukach. Że nie minie

Go spokojna życia jesień,

I że spokój mu przyniesie.

Edytowane 8 Lipca 2020 przez Lach Pustelnik
poprawiono (wyświetl historię edycji)