Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
Próbujesz zasnąć, prawda?
Wiercisz się w łóżku, szukając odpowiedniej pozycji, ale sen nie przychodzi.
Myślisz sobie "nie będę otwierać oczu, szybciej zasnę", prawda?
Ale jednak, coś nie daje Ci spokoju
Szybko rzucasz spojrzeniem na pokój tonący w mroku
"Wszystko jest w porządku, nic się nie dzieje, więc dlaczego nie mogę zasnąć?"
Spoglądasz na szafę
"Czy ona powinna być tak uchylona?"
Nie ociągając się, zapalasz światło i zamykasz ją
Przy okazji wszystkie pozostałe szuflady i drzwi także
Ale uczucie nie zniknęło
Można powiedzieć, że nasiliło się
"Przecież jest spokojnie, wszystko jest w idealnym porządku"
Wracasz do łóżka
Jest już po północy, światła na ulicy dawno zgasły
A Ty dalej wiercisz się, próbując zasnąć
"Czy zawsze jest tu tak ciemno?"
Twój wzrok nie jest w stanie przebić zasłony mroku
Mimo wszelkich starań, nie jesteś w stanie wyciszyć strachu
W pewnym momencie zwracasz uwagę na to jak bardzo jest cicho
Aż piszczy w uszach
"Boże, ześlij na mnie w końcu sen"
Ale odpoczynek nie nadchodzi
Zaczynasz ulegać uczuciu niepokoju i strachu
Zagrzebujesz się głębiej w kołdrę
Do Twoich myśli wkrada się wizja lodowatej, czarnej i chudej dłoni, która łapie Cię za stopę
Nogi do tej pory wystające spod pierzyny, szybko chowasz pod swoją zbroję z puchu
Drżysz
"Czy cały czas było tutaj tak zimno?"
Boisz się, trzęsiesz
Ale przecież jesteś sam w pokoju
Prawda?
Chociaż rozum podpowiada, że tak jest,
To jednak nie chcesz mu uwierzyć
W myślach rozważasz wszelkie scenariusze ucieczki
"Najpierw światło, czy od razu uciekać do drzwi? A co, jeśli coś zobaczę?"
Zaraz, co to było?
Dźwięk na granicy słyszalności
Skąd się wziął?
Krew uderza Ci do głowy, w takim stanie nie ma mowy o śnie
Adrenalina krąży w Twoich żyłach
Czujesz, jak po Twoim czole spływają krople potu
Znowu ten cichy dźwięk, jakby szurnięcie
Nie jesteś już w stanie opanować strachu
Nie zważając na nic, rzucasz się do włacznika światła i przełączasz go
Twoje serce bije w szalonym tempie
Rozglądasz się pośpiesznie
"Nic nie ma"
Ocierasz spocone czoło
I wtedy zauważasz uchylone drzwi do szafy
Ale przecież je zamknąłeś
Prawda?
Opublikowano

Tekst mi sie ogólnie podoba - bardzo dobrze oddaje nocny lęk i bezsenność, która nie daje się pokonać. 

Powiedziałabym jednak, że jest to proza, a nie poezja, fragment szerszego kontekstu, np. opowiadania.

Niemniej jednak przeczytałam z przyjemnością (literacką, oczywiście :), bo umiejętnie wprowadzasz czytelnika 

w narastający lęk i plastycznie przedstawiasz poczucie zagrożenia.

 

Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2Bardzo dziękuję! Piękno w życiu też boli. :) Pozdrawiam

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Marek.zak1 Dla mnie podobnie, jeśli wiersz bez rymów, to żaden zagmatwaniec, żadna hermetyczność. Zgadywać o kim, o czym nie cierpię i co, mam jeszcze wzbudzać w sobie poczucie winy i zostać z pytaniem, dlaczego inni wiedzą o czym, a ja nie.   @JWF Ja tak nie chcę, ale to rzeczy, których nie chciałam - wydarzyło się.  
    • @Marek.zak1 Fajnie, że porównujesz Polskę do Węgier i Słowacji, szkoda tylko, że nie do ludzi, którzy tu naprawdę żyją. Bo widzisz – ten wiersz nie jest raportem ekonomicznym ani zestawieniem statystyk PKB. To nie tekst o fabrykach, tylko o ludziach, którzy tych fabryk nigdy nie zobaczyli na oczy. Bo nie każdy ma willę, fotowoltaikę i plany na urlop w Toskanii. Piszesz, że "nigdy nie było lepiej". Z perspektywy kogo? Może Twojej? Gratuluję. Ale to, że jedni siedzą przy stole, nie znaczy, że nie ma głodnych za drzwiami. I nie, to że „na Węgrzech gorzej”, nie oznacza, że mamy siedzieć cicho i dziękować za ochłapy. Czy jak sąsiadowi spłonął dom, to ja mam się cieszyć, że mnie tylko zalewają fekalia z kanalizacji. Wiersz, który komentujesz, mówi o Polsce z paragonu, z przychodni, z kolejki do zawału, nie z przemówień premiera. I to, że ktoś to zauważył i opisał – nie jest „pompowaniem złych wiadomości”, tylko oddaniem głosu tym, których nikt nie chce słuchać. A jeśli Twoim jedynym kontrargumentem jest to, że Robert Lewandowski strzela gole, to naprawdę współczuję – bo nawet Jezus z kuchennego obrazka w tym wierszu by na to spuścił wzrok. Nie pisz więc, że "jest lepiej niż było", bo dla wielu nie jest. I mają prawo o tym mówić. Bo milczenie nie rozwiązuje problemu. Ono go tylko konserwuje – jak margarynę za 12 zł.   Tym razem nie załączę tradycyjnych wyrazów na pożegnanie.  
    • @Waldemar_Talar_Talar cała miłość
    • Urodziłeś się w trzydziestym pierwszym roku.   Myślę sobie tak dawno, ale po czasie dociera kiedy. Okres międzywojenny, burzliwy. Ludzie wciąż przerażeni wojną. Wszędzie strach, nieufność, bieda, ból.   Poznajesz świat, uczysz się chodzić, jeść, biegasz za piłką, kule znowu świszczą.   Zamiast beztrosko grać, cieszysz się, że wciąż żyjesz. Całe dzieciństwo.   Dorastasz pomiędzy dramatu nadzieją. Inaczej niż dzisiaj. Doceniasz każdą wyciągniętą dłoń. Pomagasz innym. Wokoło widzisz mundury, ciężkie buty, ciężki czas. W zanadrzu skrywasz wiele przeżyć, może tajemnic. Dorastasz z końcem wojny, żyjesz, lat jednak nikt nie wróci.   05.02.2025 r.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...