Nocą

[Semper Reus]

Próbujesz zasnąć, prawda?

Wiercisz się w łóżku, szukając odpowiedniej pozycji, ale sen nie przychodzi.

Myślisz sobie "nie będę otwierać oczu, szybciej zasnę", prawda?

Ale jednak, coś nie daje Ci spokoju

Szybko rzucasz spojrzeniem na pokój tonący w mroku

"Wszystko jest w porządku, nic się nie dzieje, więc dlaczego nie mogę zasnąć?"

Spoglądasz na szafę

"Czy ona powinna być tak uchylona?"

Nie ociągając się, zapalasz światło i zamykasz ją

Przy okazji wszystkie pozostałe szuflady i drzwi także

Ale uczucie nie zniknęło

Można powiedzieć, że nasiliło się

"Przecież jest spokojnie, wszystko jest w idealnym porządku"

Wracasz do łóżka

Jest już po północy, światła na ulicy dawno zgasły

A Ty dalej wiercisz się, próbując zasnąć

"Czy zawsze jest tu tak ciemno?"

Twój wzrok nie jest w stanie przebić zasłony mroku

Mimo wszelkich starań, nie jesteś w stanie wyciszyć strachu

W pewnym momencie zwracasz uwagę na to jak bardzo jest cicho

Aż piszczy w uszach

"Boże, ześlij na mnie w końcu sen"

Ale odpoczynek nie nadchodzi

Zaczynasz ulegać uczuciu niepokoju i strachu

Zagrzebujesz się głębiej w kołdrę

Do Twoich myśli wkrada się wizja lodowatej, czarnej i chudej dłoni, która łapie Cię za stopę

Nogi do tej pory wystające spod pierzyny, szybko chowasz pod swoją zbroję z puchu

Drżysz

"Czy cały czas było tutaj tak zimno?"

Boisz się, trzęsiesz

Ale przecież jesteś sam w pokoju

Prawda?

Chociaż rozum podpowiada, że tak jest,

To jednak nie chcesz mu uwierzyć

W myślach rozważasz wszelkie scenariusze ucieczki

"Najpierw światło, czy od razu uciekać do drzwi? A co, jeśli coś zobaczę?"

Zaraz, co to było?

Dźwięk na granicy słyszalności

Skąd się wziął?

Krew uderza Ci do głowy, w takim stanie nie ma mowy o śnie

Adrenalina krąży w Twoich żyłach

Czujesz, jak po Twoim czole spływają krople potu

Znowu ten cichy dźwięk, jakby szurnięcie

Nie jesteś już w stanie opanować strachu

Nie zważając na nic, rzucasz się do włacznika światła i przełączasz go

Twoje serce bije w szalonym tempie

Rozglądasz się pośpiesznie

"Nic nie ma"

Ocierasz spocone czoło

I wtedy zauważasz uchylone drzwi do szafy

Ale przecież je zamknąłeś

Prawda?

[WarszawiAnka]

Tekst mi sie ogólnie podoba - bardzo dobrze oddaje nocny lęk i bezsenność, która nie daje się pokonać. 

Powiedziałabym jednak, że jest to proza, a nie poezja, fragment szerszego kontekstu, np. opowiadania.

Niemniej jednak przeczytałam z przyjemnością (literacką, oczywiście :), bo umiejętnie wprowadzasz czytelnika 

w narastający lęk i plastycznie przedstawiasz poczucie zagrożenia.

 

Pozdrawiam

[WarszawiAnka]

Dziękuję. :)

[iwonaroma]

Niezłe :)