Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Miłość


Rekomendowane odpowiedzi

W pomiesczeniu
Pełnym starych pudełek 
Z zabawkami
Lalkami 
Oraz pocztówkami z wakacji
Znajduje się małe okienko
W tym pokoju mieszka starsza Pani
Znana ze swojej inteligencji I poczucia stylu
Potrafi ona całymi dniami ogarniać wzrokiem

Krajobraz 
Widzi w nim
małe jeziora napełnione
Płatkami kwiatów
Rozrzuconymi przez nowożeńców
Obok 
Pawie wychodzące z mórz
Całą utopię otula swoim jedwabnym dotykiem 
Muzyka
Wydobywająca się z  nieśmiertelnego fortepianu 
Na którym gra
Starszy Pan
 

Edytowane przez Blatt13 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Pozbądź się starych zabawek,
Gdzie dojrzałość już bez lalek,
Chyba, że małe dzieci wokół,
Spraw, aby dobry miały pokój,
Lepiej dotknąć i zmysłem poczuć,
Tam w wyobraźni jest ten Pokój,
Tym miejscem sprzed dobrego Okna,
Aby twoja droga była owocna,
Jedwab też swoją szorstkość ma,
Jak też i kaszmir - tak jest w Nas,
Paw owszem wśród dzikich oceanów,
Swe fale pieniste nawet ma wśród,
Pod blaskiem nocnego Księżyca,
I we w dnie w promieniach Słońca,
Osią czasów odlicza nasze wieki i lata,
Imperia, historie wśród zimy i lata,
Wpatrując się w płatki wonnego Życia,
Miłosnego usposobienia i ...

i pogodnego życzę Tobie skrycia

 

 

Jak i miłego dnia. Pozdrawiam.

Edytowane przez Wolnego (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Blatt13

 

Patrząc na Starszych Ludzi,

Szacunek każdy powinien mieć,

Bo to co Oni w Młodości przeżyli,

Nam w Głowach nie mieści się

 

 

 

Fajnie jest inspirować się inną osobą, tacy ludzie przeca są - mądrzy, źli i dobrzy, ale może jakiś gest w stronę swojej weny, z chęcią przeczytam, pozdrawiam.

 

PS. A takie pytanie ni z gruszki, ni z pietruszki - starszy pan, który grał na fortepianie to jest/był mąż Starszej Pani?

Edytowane przez Wolnego (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • A wołanie tłumu, gdy trwogi miały swój ton, Ja-przezroczysta, próżna, jak papierowy tron, co wiatr niesie w dal. Miała, straciła, w płaczu nadziei obłed, Bluźni ciernie, róży płatki obłędne, krwią zraniona w duszy.   Urodziwa, lecząca woda, w jej lustrze odbicie czyste, Głosem spłoszyła, na wierzbie z głową wciąż wpatrzoną. Żywicą krwawi, lecz pnie się ku niebu, kwitnie w ciszy, Choć gwiazd nie dotknie, wciąż wyżej rośnie, ponad czas, ponad świat.   Korzenie nieszczęścia, płytkie, lecz silne jak kłącza tej wierzy, Wśród wierzby rozwiewają smutek, jak jej łzy, jak jej śpiew, na szkle rysa Wciąż się pnie, choć łamie ją wiatr, choć z serca wycieka żywica, Nie dotknie gwiazd, lecz w swym wzroście nie ustanie, płacząca ta wierzba.     A cry of the crowd, when dread took its tone, I-transparent, hollow, like a paper throne, Carried by winds to the faraway vale. She had it, she lost it, in hope’s wailing spell, Cursing the thorns, the rose’s bewitched veil, Bloodied in soul, in her anguish frail.   Graceful, healing water, her mirror’s clear gleam, Her voice once startled, on the willow’s dream. Bleeding with resin, yet climbing the skies, Blooming in silence, though stars she won’t prize, She reaches still higher, beyond worlds, beyond time.   Roots of misfortune, shallow yet strong, Entwined like the willow’s mournful song. Her sorrow’s dispersed, as her tears softly chime, A crack in the glass, a fracture in rhyme. Though broken by winds, her heart leaks resin, Yet the weeping willow will rise, ever driven.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      W każdym razie, w wierszach ty To zawsze podmiot liryczny.pzdr  
    • Jestem taki opiekuńczy i zrozumieć wszystkich mogę cierpliwości mam tak wiele wskażę innym prostą drogę jestem miły i uczynny kocham dzieci i zwierzęta nie brak mi inteligencji kto mnie spotka zapamięta jestem piękny ponad miarę włosy lśnią na mojej głowie zęby białe jak perełki ciała piękna nie wypowiem i tak dziwię się tym ludziom każdy gardzi poniewiera że nie lubią mnie a przecież jestem skromny jak cholera  
    • Dlaczego serce moje Do Ciebie śpiewa Bez wzajemności   Dlaczego szarpie Twej bliskości brak Tak długi już czas   Dlaczego lustrzanie Nie dzieje się nic Na drugim końcu nici   Dlaczego kielich miłości Solą łez smakuje Tęsknoty niespełnionej   Dlaczego nadzieja  Umrzeć nie chce W obliczu codzienności   Co tak naprawdę  Przędzie między nami los Pod osłoną rzeczywistości
    • @Kamil Polowczyk, moja krytyka wiersza "Do Narodu" za zbyt egzaltowany styl wynika z tego, że jest to najwyraźniej odezwa. W wypadku twojego wiersza "Walka", który, na moje oko, mówi o twoich przeżyciach duchowych, mój stosunek do egzaltowanego stylu jest już inny.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...