Bogato

[Nelson]

Biednie, mówi mi mowa,

Blednie, skóra od nowa,

Sowa, nie huczy jak co dzień,

Krzemień, nie pali codziennie.

 

Bogato, ubogo i kij naszym trwogom,

Skradanie uczuć i pojęć poezji,

Toż zawsze będziemy już biedni.

 

I pałąk miłości, zgubiony w zgłupieniu,

I kilof w tej skale,  kruchej z wapienia.

Pasażer Iggiego, jak nicość niczego,

 

Wariactwo stabilne, wolny ten świat,

Skaczemy po linie, ważny balans.

 

 

A jeśliś już biedny, poeto niemrawy,

Co oczy zatarłeś nie wiedząc co dalej,

 

To spocznij i przysiądź,

Odpocznij choć chwilę,

Zdecyduj pojutrze,

 

Bo nie jest najmilej.

 

 

A jakby pytanie, sam Bóg Ci zadał,

Nieważne czy wierzysz,

 

Zapytaj Adama.