Zanurz głowę w fontannie

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

I znalazł artysta post post konceptualne

obejście dla przyrodzonej mu beztalencji,

bez większego trudu znalazł podwykonawcę -

- Pan zrobi, mniej więcej takie, z dykty i pleksi.

 

Sam sobie jest sterem i żeglarzem artysta,

wolny na wolnym rynku, niczym bokser na ringu,

gdzie liczy się marka i tu sprawa jest czysta,

że produkcja odbywa się na outsourcingu.

 

Rysować nie umiał ni klarownie wyjaśnić,

i wiedział rzemieślnik, że trud na jego glacy

spoczywa, a jego imię się nie pojawi

ani w wierszu, ani (tym bardziej) w opisie pracy,

 

elokwentnym z urzędu, jak cud, który pleksi

i dyktę w złoto przemieni najszczersze.

Artysta musi mieć czas na spotkania, maile

wysłać, i sam by zrobił, lecz ręce ma ciężkie.

 

 

Edytowane 14 Lutego 2020 przez Jan Paweł D. (Krakelura) (wyświetl historię edycji)

[violetta]

Mający wszystko gdzieś:)

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

@valeria Dzięki.

[beta_b]

Fajne,

jak dla mnie ten ołów zbyt zbędny, jak przytup z przytupem.

Reszta: 13-zgłoskowiec, trzeba na spokojnie dwa razy sczytać, żeby w rytmie wewnętrznym się znaleźć, ale jest ok. Podoba się. 

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

@beta_b Ołów ma tutaj dla mnie wiele znaczeń, zestawienie - dykta-pleksi-złoto-ołów... Ponadto w słowie ołów jest zakodowane imię pewnej osoby, dla opisanego w wierszu zjawiska sztandarowe w sztuce polskiej. Dzięki.

 

 

Edytowane 14 Lutego 2020 przez Jan Paweł D. (Krakelura) (wyświetl historię edycji)

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

@beta_b Dobra, chyba masz rację, że ten ołów psuje na końcu, nawet jeśli miał być aluzją do konkretnej osoby, bez niego wiersz lepiej się zamyka. Podaruję sobie tę aluzję, choć to okropna osoba i należałoby się jej i nie tylko jej. Dzięki.