Zwykła złość

[Nelson]

"Zwykła złość"

 

Czy przyjrzałaś się swej twarzy, gdy tak głośno do mnie marzysz.

W odpowiedzi, wierszy tysiąc, nie lirycznych, nie z muzyką.

Mówisz czasem jak rapsodia, mija jednak Cię melodia.

Kiedy słyszę głośny śpiew, to urywam myśli me.

 

Czy przyjrzałaś się swym nogom, nadal w tańcu pozostały.

Dźwięk przyśpiewki pospolitej, wydreptując tak jak zwykle.

Byle tylko się nie zgubić, nadal słucham co jest przykre.

W rytm podrygu ostatniego, wnet zrozumiem te kawały.

 

Czy przyjrzałaś się swym dłoniom, rzuca nimi złość i nicość.

Trudna sprawa i na zimno, bo przed nami przecież wszystko.

Szkoda wielce, bo te dłonie Matki, Żony, są tak piękne.

Jednak nawet ten narkotyk, przypomina, gdzie jest serce.

 

Czy przyjrzałaś się swym ustom, w biegu słów niezapisanych.

Twardą szminką pomalujesz, narzucane mi kajdany.

Nadal jednak, kiedy śpiewasz, fragment złości, część refrenu.

W drodze prostej, tej donikąd, szukam trasy do edenu.

 

Czy przyjrzałaś się swym włosom, w huraganie swej zawiści.

W tej tęsknocie powalonych, własnych błędnych, bzdurnych myśli.

A nazajutrz, przecież znowu, wolno będzie głośno krzyczeć.

Więc nie dudnij już w ten bęben, niczym lekko pomylona.

 

Do miłości tak prawdziwej, Bóg Cię zdołać nie przekona.

Edytowane 30 Stycznia 2020 przez Nelson (wyświetl historię edycji)