Znowu Romeo i Julia (epilog numer 148)

[Michał Ziemiak]

Romeo – w dziurawych skarpetach – siedzi
przed koreańskim telewizorem
Ogląda przygłupie teleturnieje
Zanurza się w sukienki hostess
i piwo z pobliskiego dyskontu

Julia – tlenione włosy – szoruje
przypalone gary i sztućce pokryte smalcem
Narzeka w granicach nieprzyzwoitości
Myśli o tym co stanie się za godzinę
Kłótnia – mecz czy serial

Pięcioro dzieci – niedostatecznych – biega
po szarym placu – kolczyki z „Bravo” lśnią brudnawo
W piwnicy na węgiel męczą kocięta
Przed chwilą najstarsze ukradło batonik

A więc tu – na miłosnym wygnaniu –
musimy jednak zabić ów nie – miłość
Zaprzeczyć niepisanym planom
spod werońskiego balkonu

Wracamy do taktyki naszych ojców
On – sztylet Ona – arszenik
i artykuł sto czterdzieści osiem – paragraf cztery
Zabójstwo w afekcie – ratunek dla tej historii

[Michał Ziemiak]

Co się tyczy pytań to:
1. Rzeczywiście to "bravo" - "brudnawo" wpadło do wiersza raczej przypadkowo ;-)
2. Quasi-gra słów, która (w moim mniemaniu...) miała pokazać finalny produkt staczania się związku bohaterów: miłość odsączona ze swej rzeczywistej postaci.
Co się tyczy sensu wiersza: dokładnie to własnie chciałem przekazać, co odczytałaś. Dziękuję za wnikiliwą lekturę ;-)
POZDRAWIAM!

Michał

[Kasia_Szymańska]

Po co właśnie ten rym tutaj: "Bravo" - "brudnawo"?
Czy taki ma być "ratunek" dla każdej "historii"? Miło to nastawia.

[Regina Misztela]

Nie wiem czy to nastrój, czy szampan, czy chwila czy prawdziwy talent, bez jestem na nie jestem na tak, ja czuje ten wiersz - tyle poecie wystarczy. Reszta przyjdzie później.
Tylko podziw i ciężka praca by i kiedyś opisać Romeo i Julię.