Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

świeci jak próchnica? ..... masz Aniu na myśli reklamę pasty do zębów gdzie ubytki są świecą? bo przyznam, że nic innego mi nie przychodzi do głowy, ale nei mabrdzo mi to smakuje w tym wierszu takie skojarzenie.

spotkałam, widziałam, szukałam, wyczekiwałam, patrzyłam....sporo tego jak na kilka wersów :)

patrzyłam w niebo, gwiazdy w oczy..... wiesz, albo wszędzie dodajesz to "w", lub je później omijasz konsekwentnie, czyli patrzyłam w niebo, gwiazdy, oczy, lub patrzyłam w niebo, w gwiazdy, w oczy

proponowałabym na tym popracować

Opublikowano

Dziękuję Ci za komentarz. Masz rację-lepiej brzmi w niebo, gwiazdy, oczy
Nie myślę jednak, że to jest konieczne, ale, myślę, że zmienię tak jak sugerujesz. Co do próchnicy -do głowy mi nie przyszło, że to może się komuś skojarzyć z próchnicą zębów!Bardzo stare drzewo świeci w nocy. Nie byłaś nigdy na Mazurach? Próchnica, tak mówili, świeci. A były to wycięte już dawno drzewa, których pnie zrównane były z ziemią i których w dzień nawet się nie zauważało. Dopiero w nocy świeciły. Pamiętasz zegarki z fosforyzującymi numerami ? To na tej samej zasadzie. Dawało to niesamowite wrażenie. Stąd to skojarzenie. Pozdrawiam

Opublikowano

Wiecie co? Chyba macie oboje rację. To chyba było próchno, nie próchnica. Muszę sprawdzić w słowniku. Ale to pomyłka byłaby! Jutro poszukam, dziś już noc. Dzięki za uwagi, sami widzicie jak przydatne. Pozdrawiam.

Opublikowano

Rzeczywiście. To ma być próchno, nie próchnica. Zmieniłam już w wierszu, ale niestety nie mogę zmienić już na stronie internetowej. Jak to dobrze konsultować się. Dzięki. Wykreśliłam też "w" sprzed "oczu" Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Arsis może w innej galaktyce, ale w naszej na pewno nie, bo dawno by nas ktoś odwiedził, a nawet zabrał ziemię:)
    • @violetta Utrzymywanie, że tylko Ziemia jest piastunką życia, jest równie bezsensowne jak twierdzenie, że na dużym obsianym polu mógł wyrosnąć tylko jeden jedyny kłos ...   pomimo paradoksu Fermiego - nie jesteśmy sami
    • @Migrena Po przeczytaniu przypomniał mi sie film,  który oglądałam lata temu -wielka milość/namiętność, czasy wojny i oni tak bardzo siebie spragnieni, gdzieś na ulicy w miłosnej ekstazie...  Film był niesamowity , wiersz też uruchamia wyobraźnię, świetny.
    • @iwonaroma   mam szczęście, że czytają moje wiersze tacy wspaniali ludzie jak Ty.   dziękuję Iwonko :)    
    • Jestem tu chwilę — może i chwilą, przesiadam siebie, szukam peronu, prześwietlam ludzi jak w starym kinie, w taśmie, co płonie celuloidem.   Przystań podróżnych — poziomów tyle, uśmiechy szczere, szydercze, jasne; lęk w sercach szarych drży jak motyle, głos obojętny w tłumie wygasłym.   Prawda przy prawdzie, kłamstwo tuż obok, sznurki przy ścięgnach w pół gestu drżące, prośba jak rozkaz — portret nieznany z miejscem, co czeka, choć tego nie chce.   A czas tu stoi, choć mijam ludzi, ich kroki płyną jak cienie w wodzie; każdy z nich nosi własne zasługi i własne winy — te, które zwodzą.   W spojrzeniach migot tęsknot ukrytych, w dłoniach — rozstania ledwo domknięte; nikt nie zatrzyma chwil nieodkrytych, choć chce je trzymać, jak szkło rozcięte.   A kiedy wreszcie ruszy mój pociąg, zamknę za sobą peron tej chwili; zabiorę tylko to, co wciąż płonąc przez cudze twarze — mnie ocaliło.   I wiem, że wrócę w to miejsce kiedyś, gdy noc znów zwinie świat w celuloid; bo każdy obraz, nim zgaśnie — przecież szuka człowieka, by w nim się dożyć.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...