Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

do kołyski (rozmowy z dziadkiem)

jan_komułzykant

Przez jan_komułzykant
w Satyra

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

 

 

jak nogi to długie

nie sprzeczaj się

uwierz

 

i usta namiętne

nie kreski za

wzięte

 

palce czułe smukłe

chcesz w krótszych się

uwięź

 

o piersiach napomnę

jak lubisz bierz

skromne

 

i umysł ten umysł

pojemny jak

z gumy

 

jak struny od pięt byś

złapany w futuryzm

sprzęgnięty z nim

był

już na zawsze

 

 

Edytowane przez jan_komułzykant (wyświetl historię edycji)
7
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki Marlett, miło mi, bo spodziewałem się raczej takiej wersji:

dziadek zasypia zjadł już kolację

i nic nie mówił?

- zaraz coś chlapnie.

;)

@beta_b, @Maria_M, @Marlett, @Marcin Krzysica

Dziękuję bardzo :)

Edytowane przez jan_komułzykant (wyświetl historię edycji)
1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
beta_b

beta_b

Opublikowano
Opublikowano

Jak dla mnie: super.
Nie wiem tylko czemu obecność zaliczasz w satyrze. I zmieniłabym przymiotnik przy palcach, bo smukłe są długie - a długie już poszło przy nogach.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Szkoda, że nie miałam takiej babci, co by się doświadczeniami chciała dzielić. Ciekawe co by powiedziała. 

A za to masz buziaka. Cymes. bb

2
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

też nie wiem, dawno nie byłem? Gdzie powinienem? :)

nie wiem, co na to dziadek, ale zgoda, zmienione, może być?

prosto z mostu, jak podejrzewam, miała wielki dar - aż do kolki ze śmiechu :)

obiecujesz? :)

Dzięki za miłą wizytę Betty.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

dziadek skromnym człowiekiem był, aczkolwiek, co tu dużo gadać, sam wybrał nieskromnie ;))

Jednak wyrozumiałości w nim pokłady całe i wszystko co piękne cenił po dwakroć,

jednakowoż omne trinum perfectum nie przepuścił, niech mi wybaczy :D

Dziekuję Beciu po trzykroć.

1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Xbovski
      Płacząca ta wierzba

      Przez Xbovski · Opublikowano

      A wołanie tłumu, gdy trwogi miały swój ton, Ja-przezroczysta, próżna, jak papierowy tron, co wiatr niesie w dal. Miała, straciła, w płaczu nadziei obłed, Bluźni ciernie, róży płatki obłędne, krwią zraniona w duszy.   Urodziwa, lecząca woda, w jej lustrze odbicie czyste, Głosem spłoszyła, na wierzbie z głową wciąż wpatrzoną. Żywicą krwawi, lecz pnie się ku niebu, kwitnie w ciszy, Choć gwiazd nie dotknie, wciąż wyżej rośnie, ponad czas, ponad świat.   Korzenie nieszczęścia, płytkie, lecz silne jak kłącza tej wierzy, Wśród wierzby rozwiewają smutek, jak jej łzy, jak jej śpiew, na szkle rysa Wciąż się pnie, choć łamie ją wiatr, choć z serca wycieka żywica, Nie dotknie gwiazd, lecz w swym wzroście nie ustanie, płacząca ta wierzba.     A cry of the crowd, when dread took its tone, I-transparent, hollow, like a paper throne, Carried by winds to the faraway vale. She had it, she lost it, in hope’s wailing spell, Cursing the thorns, the rose’s bewitched veil, Bloodied in soul, in her anguish frail.   Graceful, healing water, her mirror’s clear gleam, Her voice once startled, on the willow’s dream. Bleeding with resin, yet climbing the skies, Blooming in silence, though stars she won’t prize, She reaches still higher, beyond worlds, beyond time.   Roots of misfortune, shallow yet strong, Entwined like the willow’s mournful song. Her sorrow’s dispersed, as her tears softly chime, A crack in the glass, a fracture in rhyme. Though broken by winds, her heart leaks resin, Yet the weeping willow will rise, ever driven.
    • aff
      Walka

      Przez aff · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      W każdym razie, w wierszach ty To zawsze podmiot liryczny.pzdr  
    • m13m1
      Jestem skromny jak cholera

      Przez m13m1 · Opublikowano

      Jestem taki opiekuńczy i zrozumieć wszystkich mogę cierpliwości mam tak wiele wskażę innym prostą drogę jestem miły i uczynny kocham dzieci i zwierzęta nie brak mi inteligencji kto mnie spotka zapamięta jestem piękny ponad miarę włosy lśnią na mojej głowie zęby białe jak perełki ciała piękna nie wypowiem i tak dziwię się tym ludziom każdy gardzi poniewiera że nie lubią mnie a przecież jestem skromny jak cholera  
    • Yavanna
      74 Dlaczego

      Przez Yavanna · Opublikowano

      Dlaczego serce moje Do Ciebie śpiewa Bez wzajemności   Dlaczego szarpie Twej bliskości brak Tak długi już czas   Dlaczego lustrzanie Nie dzieje się nic Na drugim końcu nici   Dlaczego kielich miłości Solą łez smakuje Tęsknoty niespełnionej   Dlaczego nadzieja  Umrzeć nie chce W obliczu codzienności   Co tak naprawdę  Przędzie między nami los Pod osłoną rzeczywistości
    • UtratabezStraty
      Do Narodu

      Przez UtratabezStraty · Opublikowano

      @Kamil Polowczyk, moja krytyka wiersza "Do Narodu" za zbyt egzaltowany styl wynika z tego, że jest to najwyraźniej odezwa. W wypadku twojego wiersza "Walka", który, na moje oko, mówi o twoich przeżyciach duchowych, mój stosunek do egzaltowanego stylu jest już inny.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...