Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Był u nas w firmie taki jeden pracownik, zatrudniony na akord. Ogólnie prostak, gbur i cham. Ordynarny w obejściu, jakby chowany w oborze. Do wpółpracowników odzywał się wulgarnie. Ale byli tacy, i co gorsza takie, którzy go tolerowali, a nawet lubili.

 

Nie raz mijałam go na korytarzu, albo spotykałam w stołówce. Niesympatyczny typek. Patrzył spode łba. Przekrwionymi oczami, pełnymi złości, jak hiszpański byk na arenie. Gdy mówiłam mu „dzień dobry” odburkiwał niewyraźnie jakiś niecenzuralne słowo. Później już z nim nie rozmawiałam. Dałam sobie spokój. Byłam szarą myszką, niezbyt ładną, to nie zwracał na mnie za bardzo uwagi.

 

Często brał urlopy na żądanie, albo bezpłatne na telefon. Wszyscy wiedzieliśmy, że leczy kaca. Nie potrafił się powstrzymać. Ale szef te jego wybryki tolerował, bo dzisiaj trudno o pracowników, a wiadomo, jak nie pił to robota paliła mu się w rękach. Był więc tolerowany.

 

Bywały okresy, jak wszył sobie esperal, to potrafił być nawet miły i sympatyczny. Dopóki go sobie nie wygrzebał, tego esperalu.

 

Takiej jednej dziuni z personalnego nawet wpadł w oko. Nie wiem co ona w nim widziała. Wypłatę przepijał w tydzień. Czasem kupowała mu lody, albo stawiała drinka. Dawała na drobne wydatki, prała skarpety. Ale też nie był jej wierny. Bez przerwy flirtował i próbował umawiać się z innymi. Typowy babiarz. Ale jej to nie przeszkadzało. Niechby pił i bił, a nawet zdradzał, dla niej liczyło się to, że był.

 

Pewnego razu, od jednej takiej ślicznotki, co pracowała w zaopatrzeniu, dostał kosza i się wściekł. To było tajemnicą poliszynela w całej firmie. Chodził struty przez dwa tygodnie. Jak to, że jemu to się zdarzyło. Że któraś mu śmiała odmówić. Takiemu przystojniakowi. Miał nadmiernie rozdęte ego. Rozumiecie.

 

Zemścił się na tej ślicznotce razem ze swoją dziunią. On za to, że dostał kosza, dziunia nie chciała mieć konkurencji pod bokiem. W Fotoszopie sfałszowali jakieś papiery i wysłali do szefa anonim, że ślicznotka zdefraudowała kasę podczas delegacji. Zwolniono ją bez wyjaśnień. Jeszcze do dziś, choć od jakiegoś czasu jej nie ma, rozsiewają na jej temat plotki, że to on jej nie chciał i inne pomówienia.

 

Któregoś dnia zabrali go do Tworek, bo dostał szału. Pewnie znowu któraś z naszych dziewczyn dała mu kosza. I już go więcej nie zobaczyliśmy. Tak się skończyła ta historia.

 

Koniec;))

 

Tsunie

W naszej grupie dyskusyjnej są dwie takie Tsunie. Ostre to to, jak muchy Tse - tse, dlatego je tak pieszczotliwie przezywamy.

Jedna pasjami ściąga cudze obrazki z Internetu i wkleja je jako własne. Jak myślicie, czy popełnia plagiat? Jak się jej zapytać, to milczy, i udaje, że to nie ona.

 

Ale to jeszcze nic.

 

Druga jest jeszcze gorsza. Uwielbia wbijanie szpilek w nasze delikatne tyłki. Często wyzywa wszystkich od trolli, bo poza tym nie ma nic sensownego do powiedzenia. Mało toto kumate, nie przymierzając, jak mój trzewik z lewego kopytka, ale co tam. Jej komentarze od góry do dołu ociekają hejtem i obrażaniem ludzi.

Ale my i tak wszyscy kochamy nasze tsunie. A grupa dyskusyjna się rozkręca.

 

Jest jeszcze i trzecia sunia, ale o niej w następnym odcinku.

Edytowane przez Gość (wyświetl historię edycji)
  • Gość zablokował(a) ten utwór
Gość
Ten temat został zamknięty. Brak możliwości dodania odpowiedzi.


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...