Miłość

[mysticp12]

Weszli do miasta. Było bajecznie kolorowe. Domy układały

kształty ciasnych uliczek niczym w labiryncie. Ale nie to było

najważniejsze tylko ta aura,zapach trudno do czegoś porównywalny.

Samoistny i swoisty jak lekki eter. Eteryczne powietrze.

Poczuli że w ich duszach dzieje się coś dziwnego,ale znanego skądś

-powrót do uczuć,stanów niedoznawanych a jednak nie obcych.

Uśmiechnęli się do siebie patrząc na wszystko jakby od początku Pierwszy raz.

Ludzie ubrani w różne kolorowe stroje,chodzili tu i tam,ale jacyś inni.

Ich oczy wyrażały taką świeżość. Nie zwracali na nich uwagi

przez to łatwiej było im wszystko to obserwować. Powiedziałbyś,że i oni-

Jan i Elżbieta od nich niczym się nie różnili. Są takie stany i takie miejsca

gdzie wszystko od razu wsiąka w człowieka. To widać i czuć.

Doszli do rynku .Za budynkiem ratuszem wznosił się kościół.

Robił wrażenie. Dwie strzeliste wieże wznosiły się ku niebu a złączona

z nimi bryła budynku była długa na kilkaset metrów. Znów wyglądali

z góry jak te małe punkciki na tym tle.

Tam jest wejście pokazał ręką przed siebie Jan. Tak wejdźmy-wydawała się wzrokiem odpowiadać Elżbieta. Odczytał to od razu i ruszyli w kierunku drzwi. W środku zobaczyli monumentalne kolumny podtrzymujące sklepienia i wiele ołtarzy. W samym centrum trzy.

Klęknęli razem przy pierwszym który był z boku po lewej stronie.

Wyrażał i miłość i cierpienie i śmierć. Matka Boża trzymała głowę swego Syna na kolanach.

Już nie żył. Bił blask od tego obrazu nie tylko dlatego,że miał na sobie ozdoby.

Ta cisza która wyraża wszystko. Zatrzymany czas a jednak wieczny. Coś się skończyło a trwa nadal. Nawet śmierć tego nie zmieni. Czuli powagę tej chwili i stanu który i ich dotyka. Miłości.

Pełnej bo Bożej.

Tyle zła,tyle cierpień,tyle łez a Ona istnieje nadal. Ten Dar który jest niezniszczalny sam w sobie.

Elżbieta patrzyła na ten obraz i łzy ciekły jej po policzkach. Jan modląc się spojrzał na nią.

Był wzruszony. Oboje wiedzieli,że weszli na tę drogę która ma ich zaprowadzić do celu.

Drogę która ich odnalazła. Mury tej świątyni wyrażały czas który biegnie nieustannie zapamiętując

historię wieków i przechowując Ducha nieprzemijania. Każda historia jest inna i każda kiedyś

żyła.

Przeszli przed głównym ołtarzem,na krótko przyklękając i znaleźli się po prawej stronie. Tam był

trzeci ołtarz a na nim Najświętszy Sakrament cały czas wystawiony. Dziwny układ całości

gdzie ramiona są najważniejsze. Taka jest Miłość. Przygarnia i ogarnia.

Znowu ten blask. Czy to tylko blask Monstrancji? Nie. Klęczeli obok siebie na klęcznikach

jak para do ślubu. Wpatrzeni przed siebie ale i na siebie. Ktoś na nich też patrzył.

Delikatne czyste światło paliło się przed nimi. Wnikało oczyszczeniem i nadzieją.

Na koniec podeszli do najbliższej kolumny. Były w niej wmurowane relikwie Świętego.

Poprosili o Go o wstawiennictwo, opiekę i pamięć o nich.

Wyszli na zewnątrz. Elżbieta nie mogła iść .Siadła na schodach we wnęce do innych drzwi.

Cała drżała. Jan rozpiął płaszcz,okrył ją jedną jego częścią pocałował w głowę i przytulił.

I tak siedzieli zakryci ale nie sami.

 

 

Edytowane 25 Listopada 2018 przez mysticp12 (wyświetl historię edycji)