Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

lazurowy balsam

Archie_J
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Archie_J

Archie_J

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

melodramatyczne wargi,
podtrzymują, by nie upadł,
by zatrzymać maleńką cząstkę,
część drugiego wersu w liście.

jak zrodzone niegdyś dziecko,
tak On trzyma się matczynej piersi,
pełen nostalgicznych obaw,
symuluje błogie szczęście.

po cóż tobie Rodzicielko,
tyle mąk niepewności niesie?
czego boisz się Boże? Tyś jest!
Ty na polu chwały będziesz!

Piotr Sanocki

Piotr Sanocki

Opublikowano
Opublikowano

Jakoś nie przekonuje mnie ten wiersz. Wyraźnie brakuje tutaj pointy. Wydaje się niedokończony. W pierwszej zwrotce źle się czyta ostatni wers:
"część drugiego wersu w liście."

Poza tym zaczynasz zbyt delikatnie, mówisz o wargach i cząstkach, aż cały sens się rozpływa i w końcu ciężko cokolwiek odczytać - brakuje tutaj pewności peela.

"jak zrodzone niegdyś dziecko," - przepraszam, ale to mnie rozbawiło :)) Co ma do rzeczy to "dziecko"? Może być dowolne? Z sąsiedztwa? Czy peel jest dzieckiem? Skoro to ma być porównanie - to powinno porównać się do czegoś innego, różnego - nie zaś do tego samego. Inaczej to zbędny zabieg.

"jak zrodzone niegdyś dziecko,
tak On trzyma się matczynej piersi,"

Cała 2 zwrotka jest do poprawy.

"po cóż tobie Rodzicielko,
tyle mąk niepewności niesie?
czego boisz się Boże? Tyś jest!
Ty na polu chwały będziesz!" - brak pointy. To nie jest zakończenie. Rytmika (jak zresztą w całym wierszu) siada.

Brakuje mi klimatu i emocji - jest tutaj zbyt dużo "niepewności"...

Pozdrawiam serdecznie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Cisza pod skórą

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @NelaMocny przekaz, dużo emocji i piękny ostatni wers - o sensie bólu. Bardzo mi się podoba Twój wiersz. 
    • lena2_
      w pełni

      Przez lena2_ · Opublikowano

      @Relsom @Berenika97 @Roma Bardzo dziękuję za tak ciepłe komentarze:):)
    • Berenika97
      wiatr

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @MIROSŁAW C.Bardzo dziękuję! Wiatr, odwieczny hulaka.  Nie zna drzwi ani zaproszenia, Wpada zawsze bez pozdrowienia Raz poetą, raz psotnikiem, Głośnym jest osobnikiem! @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję!    Wiatr figlarz choć nie ma rąk uwodzi sukienki, pranie rozwiewa i nagle ... zwiewa.   @violettaŚmieszek i urwis jakich mało! Bardzo dziękuję!  @RomaBardzo dziękuję! Pachniało burzą i ogrodem, gdy zawitał ten urwis z ogromną energią, narozrabiał nieźle :) Pozdrawiam.   @Annna2Bardzo dziękuję!  @RelsomBardzo dziękuję!   Też go czuję, jakby niósł coś więcej niż powietrze — tchnienie siły, zapach wolności, puls natury. To niesamowite, jak potrafi poruszyć nie tylko firany, ale i duszę. @MigrenaBardzo dziękuję! @Migrena Cisza — Twoja ulubiona, a taka potężna. Nie potrzebuje krzyku, by poruszyć. Wystarczy jedno zdanie, jeden szept między wersami  i nagle w duszy robi się przestrzeń. To w niej dzieją się prawdziwe cuda.
    • Berenika97
      "odwrócona dekantacja"

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Roma Ależ mnie zaskoczyłaś! :))) Nie spodziewałam się, że taka prosta czynność, jak wspólne czytanie wierszy, dostarczy tak pięknych słów. Mój luby był i jest pierwszym czytelnikiem tego, co napiszę. Już dawno zwolniłam go ze stanowiska recenzenta (był i jest kompletnie nieobiektywny!). Dlatego "męczę go" wierszami innych autorów, tych, których sama cenię.:)) Ale "jego męka" i moja przyjemność z czytania, połączyły się w fajną formę wspólnego spędzania czasu. I to tylko tyle. Natomiast cieszę się, że Ty się cieszysz jako autorka niebanalnego i nieoczywistego utworu, który wywołał tyle fantastycznych emocji. Pozdrawiam ps. To już nie pierwszy Twój wiersz, który wspólnie podziwialiśmy. Mój małżonek najbardziej zapamiętał "a niech mnie" , nawet powtarza teraz "kurde blaszka!" A ja zastanawiam się, czy nadał mi nowe imię - blaszka.
    • Witalisa
      cyt.

      Przez Witalisa · Opublikowano

      I nastała szaruga przyćmiona jak ból głowy dach dudni w deszczu strugach dnia jednakie połowy   Czas godziny przeżuwa skazany na ściskoszczęk kukułka się wykluwa a w głosie słychać obrzęk   To z wiersza: cóż po chlebie kiedy nie smarowany – w jednym wersie pisany ten cytat tam był – niebem  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...