- a mnie (nie) szkoda lata -

[bronmus45]

~

Niedosyt końca lata w nas pewien pozostał

- prześliczną jesienią wypełniany właśnie.

 

Z barwami liści, w koronach drzew lśniących

od ich uroku i powabnych pląsów

w porywach wiatru, targających nimi.

 

Wycieczki do lasu. Dróżkami krętymi

przedzieramy się, widząc gdzieś w półmroku grzyby.

 

Płuca nasze, łaknące pierwotnej natury,

niesionej z drzew iglastych aromatem zdrowia,

tak różnym, od codziennie doznawanych w mieście.

 

Nasze dusze, na co dzień szare i ponure,

jaśnieją babim latem. Jutro czas na ryby ...

[Gość]

Mi też nie szkoda, zwłaszcza, gdy czytam takie jesienne wiersze, jak ten :) Lubię język, w którym piszesz: łagodny, ale żywy. Moja dusza otwiera się na niego. Również na treść, w której przeplatasz ludzkie doznania z "mową świata", przez co powstaje między nimi dialog, relacja... Jesteś obserwatorem świata, ale biorącym wewnętrzny udział w jego dynamicznym istnieniu, włączasz się w nie dyskretnie i odpowiadasz na nie. Dlatego odbieram Twoje wiersze często jak modlitwę, którą karmisz, jest w nich miłość. Tylko proszę nic nie zmieniaj :) Pozdrawiam.

[Gość]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki i ... wedle życzeń - nic nie zmienię, chyba że ktoś zauważy błąd orto ...

Pozdrawiam