Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

protest

Wojciech Bieluń -Targosz
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Wojciech Bieluń -Targosz

Wojciech Bieluń -Targosz

Opublikowano
Opublikowano

budzę co czas jakiś
uśpionego poetę
spinam agrafą złotą
części pamięci
szczeliną małą bez wstydu
wnikam  w niedoskonałość
obracam w palcach najstarsze wspomnienie
godzina najważniejszego protestu
tyka - bomba zegarowa
czytam czarną księgę źródła
by biec przez pokoje
wierząc w drzwi ostatnie

manifestacja przegranej sprawy
ucicha po godzinie

3
Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Interesujący opis własnej wewnętrznej drogi twórczej, czy procesu twórczego... Tak jakby odbywał się on na krawędzi życia i śmierci, rozsądku i braku kontroli. Tworząc mam podobne odczucie chwilowego, ulotnego znajdowania się na krawędzi czegoś, jakiejś innej, wyższej rzeczywistości, i trochę inaczej chyba ja odczuwam niż Ty. Co do wiersza, to wydaje mi się, że byłyby on nieco bardziej spójny, gdyby po przebudzeniu "uśpionego poety", on sam był podmiotem dalszych wydarzeń, to znaczy, gdybyś dalej pisał w trzeciej osobie: "spina", "wnika", "obraca" i "czyta". Co ty na to? Pozdrawiam :)

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Nie wiem, jak Ty to przeżywasz, ale ja po obudzeniu "mojej uśpionej poetki", wycofuję się, ustępuję jej miejsca i pozwalam działać... Ona to też "ja", ale inny jego aspekt, któremu pomagam wydobyć się na powierzchnię i tym go uaktywniam. Pozdrawiam.:)

Deonix_

Deonix_

Opublikowano
Opublikowano

Chyba bardzo osobisty wiersz,

docierający w najgłębsze pokłady intymności, przynajmniej tej twórczej.

Utożsamiam się z Peelem, z jego przeżyciami.

Spodobał mi się bardzo.

 

Chociaż jak mi już podziękowałeś,

to się poczułam niezręcznie, bo wiersz na tyle wspaniały,

że ciężko się na jego temat wypowiedzieć, a ja się teraz zdecydowałam :)

 

Pozdrawiam :)))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Stracony
      Tajemnice kuchni

      Przez Stracony · Opublikowano

      @Marek.zak1  Myślę, że kobiety znajdą kompromis :) To tak żartem. Fraszka bardzo udana i trafna.
    • violetta
      Zwykła kromka chleba

      Przez violetta · Opublikowano

      O tak z pomidorami:)
    • Robert Witold Gorzkowski
      niewiersz

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      I tu masz w 100% rację. Ja często bywam w muzeach staram się nie odpuszczać interesujących wernisaży i denerwuje się jak ludzie oglądający np kubistów mówią ja też umiem tak namalować!!! No nie żeby można było tak namalować trzeba było wcześniej mieć olśniewający warsztat realistyczny, a tego już by nie skopiowali. 
    • Jacek_Suchowicz
      Modry Ponie

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      prawie jakoś Słowackopodobnie, -   Hymn przypomnę   Smutno mi, Boże! – Dla mnie na zachodzie Rozlałeś tęczę blasków promienistą; Przede mną gasisz w lazurowej wodzie       Gwiazdę ognistą... Choć mi tak niebo ty złocisz i morze,       Smutno mi Boże!   Jak puste kłosy, z podniesioną głową, Stoję rozkoszy próżen i dosytu... Dla obcych ludzi mam twarz jednakową,       Ciszę błękitu: Ale przed tobą głąb serca otworzę,       Smutno mi Boże!   Jako na matki odejście się żali Mała dziecina, tak ja płaczu bliski, Patrząc na słońce, co mi rzuca z fali       Ostatnie błyski... Choć wiem, że jutro błyśnie nowe zorze,       Smutno mi Boże!   ... a jeszcze byliśmy katowani w chyba w 2 klasie lic. tym hymnem postanowiliśmy napisać: Smutno mi Boże, gdy się spać położę widzę nad łóżka brzegiem pluskwy idące szeregiem i gdy pomyślę, że któraś ugryźć mnie może smutno mi Boże   ale poważnie zrobiłaś villanellę i wyszło zgrabnie (wydaję mi się że gubisz rytm 5/5 - np. środkowe wersy) podziwiam, bo dla mnie jest to rebus układanki rymów - brak mi cierpliwości pozdrawiam
    • Florian Konrad
      Rozgaraka

      Przez Florian Konrad · Opublikowano

      pochichoczmy. opowiem historię biednego weneryka, który za opłatą udostępnia krasnoludkom pokryte szankrami ciało, robi za żywą ścianę wspinaczkową. postarajmy się nie pamiętać o grozach typu instynkt samozachowawczy, co sprawia, że nieraz czuję się jak zamknięte w klatce zwierzątko albo jak człowiek, w którego podczas sumy wlazł demon, kazał wyciągnąć z kieszeni noszoną od czasów harcerstwa finkę, wbiec na ołtarz i przyłożyć ją do szyi odprawiającego nabożeństwo księdza, po czym opuścił ciało opętanego (i co teraz? ocykasz się, biedaku, w samym środku szamba-tornada, nie chciałeś, nie ty zrobiłeś, nie wiesz, co jest grane, a tu nagle rzucają się na ciebie jakieś chłopy, obezwładniają). że bywa się rozkraczonym jak przejechana żaba, próbując złapać, spoić rozjeżdżające się wymiary. oj tam, jest dobrze. wiesz, przyśniło mi się słowo "wypoliczkowany". i nozdrza pełne krakersów. nie wiem, czyje. pośmiejmy się z tego.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...