Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Przebłyski szczęścia

adamm1

Przez adamm1
w Satyra

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

adamm1

adamm1

Opublikowano
Opublikowano

Uwielbiam z rana, zamiast śniadania,
skosztować trunek niedrogi.
Na lewą nóżkę i prawą nóżkę,
i jeszcze na obie nogi.

Potem z ekipą idę na miasto,
jest z nami ruda Mariola.
Mogę z nią przeżyć szaloną miłość,
fundując jej wcześniej jabola.

Tutaj pojawia się jednak problem,
ta ciągła pustka w kieszeniach.
Będzie mi trzeba zmotać na bełta,
jeśli chcę zaznać spełnienia.

Hej kierowniku, krzyczę do typa,
niskim ochrypłym głosem.
Dorzuć pan parę groszy na wino.
Ja bardzo pana proszę.

Jedna odmowa mnie nie zniechęca.
Mariola lubi gilgotki.
Więc podejmuję kolejne próby,
wszak cel uświęca środki.

A gdy uzbieram już całą sumę,
kupuję dumnie krzepkie.
Kiedy wyciągnę je zza pazuchy,
Mariola nie będzie już z Gienkiem.

Nachodzi zatem mnie przeświadczenie,
że zawsze może być pięknie.
I mocno czuję, by być szczęśliwym,
wcale nie muszę być księciem.

Choć jestem żul, żyję jak król
i bez grubego portfela.
Nie straszny chłód, nędza i głód.
Alkohol mnie rozwesela.

 
2
Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Bardzo fajna fabuła, ale ... nie ustrzegłeś się wielu błędów, gubiąc rytm. Nagraj sobie ten tekst na dyktafon i z zamkniętymi oczami (oczyma?) go odsłuchaj - najlepsza metoda samokontroli, jaką znam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      *** (...dostałem dziś pismo z redakcji)

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @yfgfd123 Pisz dalej – tylko tym razem dla niej, nie dla redakcji.
    • Migrena
      Gryps od serca

      Przez Migrena · Opublikowano

      Ej, mała - tu w młynie czas klei się jak kit, a ja z niego lepię gryps. Piszę ci na papierze od paczki, co śmierdzi jak melina po bibie. Kraty śpiewają swoje, kibel parzy wspomnienia, a ja cię mam w łebie jak świecę - pali, nie gaśnie. Twoje imię dźwięczy na spacerniaku jak stara piosenka z zakazanego radia. Łapię oddech, łapię dym, mam cię w kieszeni jak filong ze zdjęciem. Ty - moja sztela, co trzyma pion, gdy świat wali wałki. Ja - zawiniak, co kitra uczucie między cegłami i szeptem, trzymam pax i sztelę jak beton w dłoni, czuję szajbę w murze, która przypomina, że każdy dzień waży tonę. Bo tu każdy ma wyrok, ale nie każdy ma dla kogo odliczać czas. Ja mam - i to mnie trzyma przy murze jak stalowy sen. Gdy noc kręci szlaję po korytarzu, twoje oczy są moim światłem, jakbyś przeszła przez mur i zostawiła klucz w mojej dłoni. Nie obiecuję złota, obiecuję tylko lojalkę i prawdziwy sztos - bo kocham cię jak przyjaciel na balecie: z zasadą, bez ściemy. Więc trzymaj ten gryps, niech śmierdzi betonem i dymem, niech każdy wie, że nawet zawiniety chłop ma serce. A kiedy wyjdę - nie wezmę nic, prócz ciebie i dwóch zdań: że kocham. Że wrócę. Że na słowo - na beton -  trzymam fason i kit, czuję rufę i gruchot, które uczą, że mur nigdy nie kłamie. A jak mnie kiedyś zapytają, co ocaliło mnie z muru, powiem: twoje imię - napisane jak modlitwa na dymie papierosa, między klawiszem a odsiadką.  
    • Simon Tracy
      Zbicie gońca

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Most pospinany zewsząd na miłości zardzewiałych kłódkach. Ja zawsze jestem zero jedynkowy. W miłości zawsze u mnie druga tura. Wolę jednak opiekę śmierci. Dlatego właśnie ochoczo chwyciłem lekkość pióra. Bez pomocy już nie wstanę i nie wyruszę w świat. Jak kaleka-zabawka o wyrwanych kółkach. Nie niewiast uśmiech a drwina. Teraz ciśnienie mi podnosi. Duma pobita nieraz. Kolejny raz w zaułki duszy krwawo uderzona. A miłość jak ptak chorowity, przez wiatry burzy strącona. Demoniczny kot, trzewia jej zębami rwie. I truchło w pysku triumfalnie unosi. Nie bój się. Podejdź pod ogrodzenie. To cmentarz Twych marzeń. Potężny, skażony obszar. Stoisz nad ciemnością otwartego grobu. By wpaść potrzebujesz szturchańca. Obok we mgle trupiej, rozkłada się ciało miłości gońca. Consummatum est! Ego iam moriar.
    • grzegorz-kot67@o2.pl
      przyjacióka

      Przez [email protected] · Opublikowano

      @viola arvensis Ciepnij nostalgię na śmietnik,                               jesteśmy przecież... naczelni.
    • Berenika97
      To poważniejszy teatr

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar powiedzieć kocham i zostać kiedy trudno - to miłość

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...