łąka

[niebezironiczny]

trawa wysuszona
w zieloność
jak i życie uboga

 

w dniach słonecznych
ulotniła się soczystość
widząc tę jasność 
przejrzystość parzącą
karzącą - ale za co?

 

pokłony źdźbeł pokornych 
we wszystkie strony
odsłaniają ziemię
z której każde wyrasta

 

nie zamartwiajmy się
ponad miarę
skoro kosić
już nie trzeba
chyba taka
była wola nieba

[Gość]

Podoba mi się to spojrzenie na naturę w Twoim wierszu - oczyma czującego ją człowieka... Dla mnie trzecia zwrotka jest tak silna w wypowiedzi, że mógłby się nią wiersz skończyć. Tego pocieszenia, które brzmi trochę płycej niż reszta tez niekoniecznie potrzebuję, to znaczy wolałabym je znaleźć w sobie samej. Ale to oczywiście tylko moje subiektywne wrażenie. :) Pozdrawiam :)

[niebezironiczny]

Dzięki za komentarz :)

Ostatnia zwrotka w zamierzeniu nie miała być pocieszeniem, a wręcz przeciwnie. Dla mnie jest swego rodzaju puentą, która może i trochę nie pasuje do reszty wiersza, ale przez to zmienia jego wydźwięk i przełamuje ten nieco podniosły ton.

Ale to tylko moje zdanie ;)

Pozdrawiam

[Gość]

Dla mnie ich ton nie jest podniosły, jest w nim tylko powaga spotkania z prawdą, z rzeczywistością i otwartość na nią - taką, jaka jest. Ostatnia zwrotka jakby się temu sprzeciwiała, przez co wiersz staje się w wypowiedzi rozdwojony i dla mnie - traci nieco na wiarygodności. Ale ponieważ ją  napisałeś, jest to prawdopodobnie odbiciem tez twojego własnego dwoistego odczuwania i przez to, w odniesieniu do Ciebie czymś  autentycznym. :) Pozdrawiam.

.

Edytowane 30 Sierpnia 2018 przez Gość (wyświetl historię edycji)