Wołyń 1943

[Maciej_Jackiewicz]

 

Tu słońce nigdy
już nie zajdzie na niebie czerwone
co przypomina
barwą największą w sercu ranę
samotne pola
pozostaną na zawsze niezaorane
na wieki będą
tu stały chaty ocalałe i opuszczone

krzyki kobiet
którym dzieci wyrywano z łona
jęki konających
w mękach jak zza piekła bramy
pod podwójnym
krzyżem modlitwę odmawiamy
niech echo
wszystko powtórzy bo macierz spalona

przeklinać będzie
potomków za szatańskie pokalanie
w tej nieludzkiej
krainie przesiąkniętej polską krwią
tam gdzie porąbani
siekierami twoi bracia i siostry śpią
czy trawa zielona
wyrośnie kiedyś na martwej polanie

[W.M.Gordon]

Trudny temat.

 

Zbyt dosłownie.

[Maciej_Jackiewicz]

a może ty spróbujesz ?

Andrzej też napisał

[W.M.Gordon]

Może...to wszystko zależy od Muzy.

 

[Maria_M]

Wczoraj oglądałam film o mordach na Wołyniu, wcześniej coś słyszałam od starszych osób, które już  nie żyją. Po filmie mam dreszcze, straszne wydarzenia,

a wiersz uważam za udany.

Edytowane 10 Lipca 2018 przez MaksMara (wyświetl historię edycji)

[W.M.Gordon]

rz

[Maciej_Jackiewicz]

rz ?

 

dziękuję Maks Maro

[Nata_Kruk]

Fakt, trudny temat. Jest trochę... dosłownie.. ale warto o tym pisać.

Pozdrawiam.